Όλα ξεκίνησαν σαν ένα αστείο . Από κείνα που ξεκινάνε σαν ελαφρύ αεράκι . Και το αστείο έγινε συνήθεια. Το αστείο πήρε ζωή και λοξοδρόμησε . Ντύθηκε κάποιες μέρες με ανείπωτη σοβαρότητα. Μελαγχολική και στενάχωρη. Ήπιε και μέθυσε , μα η γοητεία του δε χάθηκε . Έγινε ατέρμονη συζήτηση υπό το φως των αστεριών . Και ήρθαν στιγμές που χάθηκε στ' αστέρια. Ταξίδεψε για λίγο μέσα σε μαύρες τρύπες μα δεν έμεινε εκεί.
Γύρισε αναζητώντας την ανυπέρβλητη μαγεία του λιμανιού . Για χάρη του άλλωστε έκανε το ταξίδι προς το νότο για να τριτώσει το καλό. Έτσι ώστε , όταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής , να πάρει κάτι από την αύρα του μαζί . Και το αστείο άνθισε , πέταξε φύλλα , θέριεψε και μετατράπηκε σε γέλιο . Γέλιο τρανταχτό που κάνει τις πέτρες στο γραφικό, κατηφορικό δρομάκι να επιδίδονται σε έναν ξέφρενο χορό . Όλα ξεκίνησαν σαν ένα γέλιο . Και τώρα μια κολασμένη ανάσα πριν το τέλος , έμεινε στη γεμάτη κόσμο προκυμαία, πάλι γέλιο . Μα αυτή τη φορά πιο φωτεινό , αστραφτερά διάπλατο . Δυόμιση ντουζίνες νύχτες . Γεμάτες από εκείνο το αταίριαστο αστείο που ξεγλιστρούσε κάποτε και μύριζε χειμώνα . Μα το αστείο αυτό θα ζούσε πάντα για εκείνο το αέναο καλοκαίρι. Τότε που θα κολλούσαν πάνω του τα καλοκαιρινά μπλουζάκια , γεμάτα από κείνα τα ηρωικά χαμόγελα. Αυτά που καθηλώνουν κάθε στιγμή που βάφεται στο γκρι. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα διάπλατο χαμόγελο που σου λιγώνει την ψυχή . Ίσως και κάποιες φορές να' παιρνε λίγη απ'την ανάσα ,αφήνοντάς σε να εκλιπαρείς για μια στάλα οξυγόνο . Τώρα που ο ήχος του πιστολιού σήμανε την τελική αντίστροφη μέτρηση , τώρα είναι που όλα στροβιλίζονται σα μηχανή στο γύρο του θανάτου.Στιγμές που μόνο για λύπη δε μιλάνε . Λένε μονάχα ιστορίες για ένα αστείο που ξετρύπωσε από τα βάθη της ψυχής . Και θέριεψε , έγινε χαμόγελο διάπλατο . Σε συνεπαίρνει και σε ταρακουνά .Μα ειν' αλήθεια, Πως να κρυφτείς από ένα γέλιο ;Νιώθεις πως δεν μπορείς ποτέ να αγνοείς κάτι που σκάει στη ζωή σου σαν τυχερό αστέρι .Και την αλλάζει . Της δίνει μια λάμψη .Ίσως γιατί ποτέ δε λογαριάσαμε τα σοβαρά που κυβερνήσαν τη ζωή μας . Ίσως πάλι γιατί είδαμε τη ζωή σαν ένα μεγάλο λαμπερό αστείο . Που ξεπερνά όλη τη σοβαρότητα του κόσμου . Ίσως γιατί το σοβαρό δεν επιδέχεται καμιάς εξέλιξης . Ίσως πάλι γιατί ένα μικρό αθώο αστειάκι να στροβιλίσει τη ζωή μας και μια πνοή πριν απ'το τελευταίο γύρισμα να νιώσουμε τη ίδια τη ζωή να μας χαμογελά .Διάπλατα . Έτσι όπως δεν την ονειρευτήκαμε ποτέ ...
Γύρισε αναζητώντας την ανυπέρβλητη μαγεία του λιμανιού . Για χάρη του άλλωστε έκανε το ταξίδι προς το νότο για να τριτώσει το καλό. Έτσι ώστε , όταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής , να πάρει κάτι από την αύρα του μαζί . Και το αστείο άνθισε , πέταξε φύλλα , θέριεψε και μετατράπηκε σε γέλιο . Γέλιο τρανταχτό που κάνει τις πέτρες στο γραφικό, κατηφορικό δρομάκι να επιδίδονται σε έναν ξέφρενο χορό . Όλα ξεκίνησαν σαν ένα γέλιο . Και τώρα μια κολασμένη ανάσα πριν το τέλος , έμεινε στη γεμάτη κόσμο προκυμαία, πάλι γέλιο . Μα αυτή τη φορά πιο φωτεινό , αστραφτερά διάπλατο . Δυόμιση ντουζίνες νύχτες . Γεμάτες από εκείνο το αταίριαστο αστείο που ξεγλιστρούσε κάποτε και μύριζε χειμώνα . Μα το αστείο αυτό θα ζούσε πάντα για εκείνο το αέναο καλοκαίρι. Τότε που θα κολλούσαν πάνω του τα καλοκαιρινά μπλουζάκια , γεμάτα από κείνα τα ηρωικά χαμόγελα. Αυτά που καθηλώνουν κάθε στιγμή που βάφεται στο γκρι. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα διάπλατο χαμόγελο που σου λιγώνει την ψυχή . Ίσως και κάποιες φορές να' παιρνε λίγη απ'την ανάσα ,αφήνοντάς σε να εκλιπαρείς για μια στάλα οξυγόνο . Τώρα που ο ήχος του πιστολιού σήμανε την τελική αντίστροφη μέτρηση , τώρα είναι που όλα στροβιλίζονται σα μηχανή στο γύρο του θανάτου.Στιγμές που μόνο για λύπη δε μιλάνε . Λένε μονάχα ιστορίες για ένα αστείο που ξετρύπωσε από τα βάθη της ψυχής . Και θέριεψε , έγινε χαμόγελο διάπλατο . Σε συνεπαίρνει και σε ταρακουνά .Μα ειν' αλήθεια, Πως να κρυφτείς από ένα γέλιο ;Νιώθεις πως δεν μπορείς ποτέ να αγνοείς κάτι που σκάει στη ζωή σου σαν τυχερό αστέρι .Και την αλλάζει . Της δίνει μια λάμψη .Ίσως γιατί ποτέ δε λογαριάσαμε τα σοβαρά που κυβερνήσαν τη ζωή μας . Ίσως πάλι γιατί είδαμε τη ζωή σαν ένα μεγάλο λαμπερό αστείο . Που ξεπερνά όλη τη σοβαρότητα του κόσμου . Ίσως γιατί το σοβαρό δεν επιδέχεται καμιάς εξέλιξης . Ίσως πάλι γιατί ένα μικρό αθώο αστειάκι να στροβιλίσει τη ζωή μας και μια πνοή πριν απ'το τελευταίο γύρισμα να νιώσουμε τη ίδια τη ζωή να μας χαμογελά .Διάπλατα . Έτσι όπως δεν την ονειρευτήκαμε ποτέ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου