It's my life .

Είναι όλοι αυτοί οι άγονοι μήνες που έψαχνα εναγωνίως να βρω τον χαμένο μου εαυτό. Ψαχούλευα στα ντουλάπια της κουζίνας , εκεί που είχες αναγάγει τη μαγειρική σε ποίηση. Τον αναζητούσα στον κάδο του πλυντηρίου που με τόση χάρη έριχνες τα λερωμένα τ’άπλυτα , σπάζοντας περίτεχνα τη λεπτή μέση σου. Υπήρχαν μέρες που ψηλάφιζα τον καναπέ με την ελπίδα να τον βρω κάπου εκεί σφηνωμένο ανάμεσα στα μαξιλάρια του. Σκέφτηκα ακόμη να ξεβιδώσω το σιφόνι του νιπτήρα μήπως και είχε μπερδευτεί στις τούφες από τα μεταξένια σου μαλλιά γαρνιρισμένα με εκείνες τις μάσκες που τα έκαναν να αστράφτουν. Τα βράδια λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι περικυκλώσει το υπνοδωμάτιο έχωνα την παλάμη κάτω από τα σεντόνια , εκεί που ακουμπούσε το πιο σέξι κορμί που γέννησε αυτός ο πλανήτης.

Μ'αγαπάς ;

- M'αγαπάς? - Τι ώρα είναι ? - Κράτα μου το χέρι . - Το φαγητό καίγεται . - Θα ζήσουμε για πάντα μαζί? - Πάλι τσαλακωμένο είναι το πουκάμισο. - Θέλεις να κάνουμε παιδί? - Μη στέκεσαι μπροστά στην τηλεόραση. - Όταν είσαι δίπλα μου νιώθω όλο τον κόσμο δικό μου. - Οι μπύρες τελείωσαν. - Αγάπη μου φεύγω , χωρίζουμε. - Είσαι αχάριστη , νομίζεις πως θα βρεις άλλον να σε προσέχει όπως εγώ? - Oκ θα μείνω . - Το' ξερα ότι δεν μπορείς , τι θα 'κανες χωρίς εμένα ? - Μένω με μια συμφωνία. - Την ακούω. - Μέχρι το πρωί θα έχεις φύγει εσύ...

Εφιάλτης στην κουζίνα .

Το δάκρυ στο στέρνο αναζήτησε τις αυλακιές των κοιλιακών , σάστισε για κάποια δέκατα μα μόνο για τόσο . Ζεστάθηκε και κύλησε περιμετρικά του αφαλού εκτελώντας έναν ιδιότυπο γύρο σαρκικού θανάτου. Ώσπου χάθηκε μέσα στο βαθύ σκοτάδι της γυαλιστερής βερμούδας. Ανασήκωσα το κεφάλι και έστρεψα το βλέμμα στο γαλαζοπράσινο χρώμα της θάλασσας . Έσφιξα το μαχαίρι μέσα στις υγρές παλάμες μου και έμεινα να το κοιτάζω . Ένιωθα τόσο γαλήνια , σχεδόν ευτυχισμένος. Το έφερα στο ύψος των ώμων και με μια αποφασιστική και σίγουρη κίνηση το κατέβασα πάνω στο στόχο. Το δεύτερο δάκρυ ανάβλυσε από το ασπράδι του ματιού και λες και είχε ενσωματωμένο gps ακολούθησε πανομοιότυπη διαδρομή με το αρχικό. Μάγουλο- στέρνο – εσωτερικό βερμούδας- τέλος διαδρομής .

Θέλει μαγκιά .

Αφήνομαι στην εμβριθή αύρα της θάλασσας κυκλώνοντας το καλαμάκι με ομόκεντρες δίνες . Το βλέμμα επιδίδεται σε ακραία παιχνίδια κρεμασμένο στην απόληξη του διακριτικού κραγιόν , επιχειρώντας μια ελεύθερη πτώση στο εκτεθειμένο λείο δέρμα , όσο δεν κατάφερε να κουκουλωθεί κάτω από την αεράτη φούστα της. Η ανάσα εξοβελίζεται στον ιδρώτα ,που χαιδεύει ξετσίπωτα τα εσωτερικά τοιχώματα των στηθιών της. Άσε με να σου αποδείξω ότι θα ξανάκανα το ίδιο λάθος . Διακοπή ...