Χαμένα Σάββατα part1

Και το χαμένο Σάββατο πήρε κάτι από τη γεύση των χειλιών της ,πασαλειμμένα καθώς ήταν με ψίγματα ανεπιτήδευτου ερωτισμού. Πατώντας πάνω στα γλυκόχρυσα ψηλοτάκουνα ,έφτιαχνε σονάτες στο ημίφως . Γαντζώθηκα από το σκαμπό γέρνοντας ελάχιστα προς τη λουστραρισμένη μπάρα , προσπαθώντας να καταπολεμήσω την ξαφνική ζάλη. Το μαύρο φόρεμά της περιστράφηκε και χάιδεψε τον αριστερό μου μηρό , πολλαπλασιάζοντας τους καρδιακούς παλμούς . Η ματιά της χόρεψε βάλς μέσα στον αμφιβληστροειδή χιτώνα μου. Το επόμενο δευτερόλεπτο ταξίδεψα όλη την απόσταση από τη γάμπα της ως το γόνατο.

Εδώ είμαι , φεύγω τώρα ...

Κοίτα με … όχι δεξιά … ούτε τόσο αριστερά … εγώ είμαι που κλέβω μια στάλα από το χαμόγελό σου , κοίτα με, με τα μάτια της ψυχής , βγάλε τους θολούς , παραμορφωτικούς φακούς. Εδώ είμαι … περιμένω … απελευθερώσου από τα πριγκιπικά όνειρα με φόντο τα λευκά άλογα. Είμαι εδώ ακόμη … Δε με βλέπεις; Βγάλε τη μάσκα που σου στοιχειώνει τα όνειρα . Σκούπισε την εγωπάθεια που πασαλείβει το πρόσωπό σου . Φτύσε την αγχωτική αμφιβολία που αυτοκολλήθηκε στο ξεθωριασμένο μεικ απ σου. Ο χρόνος … καλύτερος γιατρός ή χειρότερος συμβουλάτορας? Δυο χείλη ορθάνοιχτα έξυσαν το αριστερό σου μάγουλο … δεν ένιωσες τίποτα . Το άπιαστο όνειρο συνεχίζει να σε κατατρέχει . Δάκρυ και μακιγιάζ ανακατεύονται , με το χέρι σε ρόλο αναδευτήρα.

Ευσεβείς πόθοι ή τo φιλί της ζωής ; ( Με τα μάτια κλειστά ) .

Στο υγρό πάτωμα ... Τα γόνατα αποσιωπούν την παγερή αίσθηση του τσιμέντου, οι λυγισμένοι αγκώνες τροφοδοτούν κύματα πίεσης στα ακροδάχτυλα που θωπεύουν πηγούνι και μέτωπο. Εκείνη ξαπλωμένη στην αφιλόξενη άσφαλτο ,παγερά αμετακίνητη , σχεδόν μαρμαρωμένη να εκλιπαρεί για μια στάλα λύτρωσης. Επιτηδευμένες δόσεις βοήθειας αναβλύζουν από το καλά σφαλισμένο κουτί των ευσεβών πόθων. Κορμί παγωμένο, σε κατάσταση λιποθυμίας.

Ο σφυγμός της ανάσας ανύπαρκτος. Τα ασυγκράτητα χείλη μοιραία συναντούν τα δικά της . Τα φώτα των σταματημένων στη μέση του δρόμου , αυτοκινήτων , φωτίζουν τη σκηνή , προσδίδοντας στην απρόβλεπτη παράσταση μια δόση αρχαίας τραγωδίας.

Οι ιδρωμένες παλάμες καλύπτουν περιμετρικά το εύθραυστο προσωπάκι της , όση ώρα  κολυμπάω στα σαρκώδη χείλη της. Σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Τυχαίο συμβάν η συμπαντική συνωμοσία;

20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ , 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ...

‎20 χρόνια πίσω, ανασαίνεις ζωή , γεμίζεις τα πνευμόνια με γεύσεις από γυαλιστερά κραγιόν, ισορροπείς ανάμεσα σε αστραφτερές ψηλοτάκουνες γόβες και ξεθωριασμένα μισοκαθαρά allstar. Κι ένα πρωί ξυπνάς κοντά στα 40 φεύγα. Εκπνέεις το σκοροφαγωμένο παρελθόν , τινάζεις από πάνω του τη σκόνη , το περνάς ένα καλό χέρι από εκείνο το γυαλιστικό που αγόρασες κάποια μέρα από το μπακάλικο της γωνίας , δίπλα από το εργοστάσιο παραγωγής μουσικοχορευτικών στιγμών. Στην πίσω κωλότσεπη χώνεις το ξέφρενο παρελθόν. Οι φωνές σε οδηγούν , διασχίζεις πλήθος από extencion και μπότες που γραπώθηκαν σε γυναικείες καλοσχηματισμένες γάμπες. Είσαι ακόμη εδώ , αφήνεις πίσω σου την είσοδο, το φιλικό χαμόγελο της όμορφης μπαργούμαν δίνει την πιστολιά της εκκίνησης . Γιατί ' ναι Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ...

Νεράιδες από σιλικόνη.

Αντιμέτωπος με έναν διαολεμένο πονοκέφαλο να σφυροκοπάει τους κροτάφους μου επιχειρώ να κάνω μια σούμα στις υγρές, στρεσαρισμένες σκέψεις που στροβιλίζονται μέσα στις δαιδαλώδεις αυλακώσεις του εγκεφάλου μου. Η διαδρομή από το μυαλό μέχρι την καρδιά που δρομολογήθηκε από τις πρώτες βραδινές ώρες του χτεσινού εικοσιτεραώρου, μοιάζει με τις μαζικές εξόδους του δεκαπενταύγουστου. Η έντονη μυρωδιά γινομένου ροδάκινου αιωρείται ξεδιάντροπα μπρος στα ορθάνοιχτα ρουθούνια μου, θέλοντας να μου θυμίζουν με επιδεικτικό τρόπο εκείνη, ενώ το σκοτείνιασμα πάει ασορτί με το βαθύ μαύρισμα του κορμιού της από το οποίο αναβλύζουν αστείρευτες ποσότητες σεξουαλικότητας. Αν δεν γνώριζα από πρώτο χέρι πως είναι γυναίκα θα στοιχημάτιζα το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού ότι πρόκειται για νεράιδα που βαρέθηκε να αντικρίζει κορμούς δέντρων σε δάση μαγικά και αποφάσισε για μια στιγμή να γευτεί τον έξω κόσμο.Ένας χαρακτήρας έκφυλου ερωτισμού κατ'ευθείαν από κάποιο κόμικ του Milo Manara.

... χωρίς τίτλο

Έτρεξα να κρυφτώ, μα με πρόλαβαν μωβ παράλληλοι δρόμοι. Ξέσκισα τη γη με τα νύχια μου και θέλησα να συντρίψω μαρμάρινους βρώμικους θρόνους. Είμαι εδώ τώρα, πρόσεξέ με. Στέκω στο κέντρο της γης, γύρω μου άνθρωποι ξερνάνε όνειρα, φτηνές γυναίκες αναζητούν κάποιους χωμάτινους πρίγκιπες, και οι άντρες διαπερνούν τα σώματά τους, σαν άυλες μορφές που απλώς αποφάσισαν να προσπεράσουν μια αδιάφορη ζωή. Παιδιά χαμογελούν με μάτια που ουρλιάζουν «βοήθεια», κίτρινα σώματα διαλύονται από την υποψία μιας τρυφερής σκέψης Στέκω εδώ στο κέντρο μιας άμορφης μάζας, οι παράλληλοι μωβ δρόμοι, τους διακρίνω, είναι πάντα δίπλα μου, πρέπει να τρέξω. Θυμάμαι χειρότερες μέρες, κάνω άθλιες κατασκευές με ανομολόγητα υλικά, αδέξια κινούμαι με αυτές. Λυγίζω Θεέ μου, κράτα με, εκρήγνυμαι, κράτε με, μέσα από την ψυχή του ανθρώπου, που έχει σάρκα και οστά, και μια αθόρυβη, χιλιοτρυπημένη καρδιά.

 Ευχαριστώ τη Δώρα Μήτρα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου.


 

Η ιστορία μιας κλεμμένης καρδιάς.

Ξερνάω το γλυκό πονοκέφαλο , απόρροια της χθεσινοβραδινής αλκοολικής νύχτας.  Ο νεροχύτης υποδέχεται,  ξεδιάντροπα ημίγυμνα γυναικεία κορμιά , στήθη παραφουσκωμένα με σιλικόνη , εσώρουχα που αδυνατούσαν να ανεχτούν τη σκλαβιά της στενής φούστας.

Σκουπίζω και το τελευταίο ψήγμα δηλητηριασμένου συναισθήματος που είχε γαντζωθεί στο κάτω χείλος, τώρα είμαι καθαρός. Οι κατάλευκες μαλακές τρίχες της οδοντόβουρτσας , σαρώνουν τα μπροστινά δόντια εισχωρώντας στα τοιχώματα , παρασύροντας στο διάβα τους πρόστυχες λέξεις που ειπώθηκαν , δίχως ίχνος αναστολής .

Ψεύτικα λόγια που θυσιάστηκαν στο βωμό μιας ενδεχόμενης εφήμερης ηδονικής ξεπέτας. Συναισθήματα που κουρελιάστηκαν κάτω από το βάρος της στιγμιαίας απόλαυσης . Τσαλακωμένα πρέπει μιας ξέφρενης βραδιάς , που κατακερμάτισαν τα ανίσχυρα θέλω. Γυναικεία πρόσωπα , καμουφλαρισμένα με μπόλικα κιλά πούδρας , να χορεύουν γύρω από αντρικά κουφάρια , γιορτάζοντας ακόμη μια πεντακάθαρη νίκη.

Βρώμικα μάτια , θολή λογική

Σκοτάδι… φως … και πάλι σκοτάδι. Ριπές από δέσμες φωτός με καταδιώκουν μέσα στο υγρό τούνελ. Αγωνιώ να βρω διέξοδο , μια λυτρωτική πύλη προς τον έξω κόσμο. Δύσπνοια… Ο αέρας λιγοστεύει ,σαν την άμμο που γλιστράει με χάρη στο στένωμα του μπουκαλιού , πηγαίνοντας να συναντήσει τους υπόλοιπους κόκκους.

Ξανά σκοτάδι. Και ξανά φως. Η απόγνωση θεριεύει, με κάνει να νιώθω μια ζαλισμένη δυσφορία. Εικόνες από απέραντο γαλάζιο εισβάλουν λυτρωτικά στο στενό εφιάλτη που με καταπνίγει. Το υγρό τοπίο που απλώνεται παντού γίνεται αισθητό σε κάθε επαφή των χεριών μου στα τοιχώματα από τη μεμβράνη που με περικλείει

Το γαλάζιο σκηνικό μοιάζει να ζυγώνει όλο και περισσότερο. Πλέον είναι αισθητή και μια γεύση αλμύρας που έρχεται και κατακάθεται στις απολήξεις των νεύρων της γλώσσας μου. Αρχίζω να μη φοβάμαι πλέον τόσο. Ένα αίσθημα ασφάλειας με αγκαλιάζει . Μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα όλα αυτά. Ο τρόμος έρχεται να μου ξανακάνει παρέα, απρόσκλητος, σαν εκείνους τους ενοχλητικούς τύπους που έρχονται και κολλάνε στην παρέα χωρίς καν να ρωτήσουν.