Βρώμικα μάτια , θολή λογική

Σκοτάδι… φως … και πάλι σκοτάδι. Ριπές από δέσμες φωτός με καταδιώκουν μέσα στο υγρό τούνελ. Αγωνιώ να βρω διέξοδο , μια λυτρωτική πύλη προς τον έξω κόσμο. Δύσπνοια… Ο αέρας λιγοστεύει ,σαν την άμμο που γλιστράει με χάρη στο στένωμα του μπουκαλιού , πηγαίνοντας να συναντήσει τους υπόλοιπους κόκκους.

Ξανά σκοτάδι. Και ξανά φως. Η απόγνωση θεριεύει, με κάνει να νιώθω μια ζαλισμένη δυσφορία. Εικόνες από απέραντο γαλάζιο εισβάλουν λυτρωτικά στο στενό εφιάλτη που με καταπνίγει. Το υγρό τοπίο που απλώνεται παντού γίνεται αισθητό σε κάθε επαφή των χεριών μου στα τοιχώματα από τη μεμβράνη που με περικλείει

Το γαλάζιο σκηνικό μοιάζει να ζυγώνει όλο και περισσότερο. Πλέον είναι αισθητή και μια γεύση αλμύρας που έρχεται και κατακάθεται στις απολήξεις των νεύρων της γλώσσας μου. Αρχίζω να μη φοβάμαι πλέον τόσο. Ένα αίσθημα ασφάλειας με αγκαλιάζει . Μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα όλα αυτά. Ο τρόμος έρχεται να μου ξανακάνει παρέα, απρόσκλητος, σαν εκείνους τους ενοχλητικούς τύπους που έρχονται και κολλάνε στην παρέα χωρίς καν να ρωτήσουν.

Το υγρό γαλάζιο χρώμα με άρωμα ιωδίου φτάνει σε απόσταση ενός γυναικείου κορμιού. Κι ότι άρχισα να νιώθω καλά, ίσα που πρόλαβα να ζωγραφίσω τη σκέψη. Πλησιάζει… Και ξαφνικά σκοτάδι. Αυτές οι αλλεπάλληλες εναλλαγές από το άπλετο φως , στο απόλυτο σκοτάδι θυμίζουν κάτι από το διάφραγμα φωτογραφικής μηχανής λίγο πριν τον πάτημα του κουμπιού μέχρι το τελικό κλικ.

Το σκοτάδι για καλή μου τύχη διαρκεί λιγότερο από ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, απεναντίας το φως που έρχεται μοιάζει περισσότερο με παθιασμένο φιλί στο στόμα.

Ανακουφισμένος με την κατάληξη αφήνω πίσω μου τον υγρό, από μεμβράνη θάλαμο και προχωρώ αφήνοντας το φως να με κατευθύνει. Με μια μικρή ,σχεδόν υποτυπώδη κίνηση βρίσκομαι σε έναν θάλαμο εξίσου υγρό, λευκό με έναν μεγάλο κύκλο ακριβώς στο μέσον.

Πάλι σκοτάδι … και πάλι φως, αλλά αυτή τη φορά τόσο εκτυφλωτικό που με ανάγκασε να στρέψω το κεφάλι ενστικτωδώς προς την αντίθετη πλευρά. Μόλις πέρασε το πρώτο σοκ, πλησίασα όλο και πιο πολύ προς τον μαύρο κύκλο. Αυτό που αντίκρισα με έκανε να σαστίσω για μερικά δεύτερα. Ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάνε ακριβώς προς τη μεριά μου, σχεδόν ακούμπησαν πάνω μου ,χάιδεψαν τα δικά μου.

Τοπίο μαγικό με σύνθεση από κατάλευκη άμμο και γαλαζοπράσινα νερά που τους ταράξανε την ηρεμία καμιά δεκαριά ζευγάρια πόδια. Πλέον μπορούσα να διακρίνω ολοκάθαρα και δυο ακόμη γυναικεία πόδια από το μηρό και κάτω, μαυρισμένα με αστραφτερή υγραμένη όψη.

Τα γέλια γύρω γίνονταν όλο και πιο έντονα κάνοντας το σκηνικό άκρως δελεαστικό και ευχάριστο. Πλέον ένοιωθα καλά μέσα στον ασπρόμαυρο θάλαμο, θα μπορούσα να περάσω σχεδόν την υπόλοιπη ζωή μου παρακολουθώντας εικόνες όμορφες , ένα ατέλειωτο καλοκαίρι να με ακολουθεί.

Σκοτάδι… και πάλι σκοτάδι… δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβη και χάλασε η ακολουθία , που κρύφτηκε άραγε τόσο φως? Η αίσθηση του πανικού έκανε ξανά την εμφάνισή της, οι κακές σκέψεις πολιορκούσαν το μυαλό μου.

-Πώς διάολο βρέθηκα εδώ μέσα? Τι πραγματικά μου συνέβη και εγκλωβίστηκα μεταξύ σκότους και φωτός? Την αρνητική μου διάθεση απάλυναν λίγο οι φωνές που απλώνονταν στο χώρο , σπάζοντας ελάχιστα τον κλειστοφοβικό τρόμο που με κυρίευε. Προσπάθησα να ηρεμήσω αποδιώχνοντας κάθε κακή μου σκέψη και έκλεισα για λίγο τα μάτια.

Η βίαια εισβολή του φωτός ήταν αδύνατο να μην με κάνει να πεταχτώ πάνω ,δεν μπορούσα να δω τίποτα για μερικά δευτερόλεπτα. Κράτησα τα μάτια κλειστά ώστε να συνηθίσω την απότομη εισροή εκατοντάδων ακτινών του ηλίου και όταν αποφάσισα να τα ανοίξω το θέαμα που αντίκρισα δεν μου ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστο.

Πόσο ικανοποιημένος διάολε , μπορεί να μένει ένας άντρας στη θέα αντρικών οπισθίων που κατευθύνονται προς τη θάλασσα? Με το που χάθηκαν μέσα σε τόνους θαλασσινής αλμύρας , η επόμενη εστίαση ήταν το ίδιο απογοητευτική.

Το γυαλιστερό και με αυστηρή επιμέλεια, ξυρισμένο στέρνο , φούσκωνε με υπερηφάνεια νιώθοντας προφανώς την δικαίωση των κόπων του μετά από τόσους μήνες εξαντλητικού ανυψώματος εκατοντάδων κιλών, αυστηρής δίαιτας και μερικών κουτιών συμπληρώματα διατροφής.

Είχα αποφασίσει ότι πλέον δεν ήθελα να συνεχίσω να βρίσκομαι σε αυτό τον καταραμένο θάλαμο, αλλά έπρεπε να βρω και τρόπο να δραπετεύσω. Μάταια… Και οι εικόνες αντρικών κορμιών, είτε ολόκληρων , είτε επίμαχα σημεία τους περνούσαν σαν σφαίρες δίπλα από το κεφάλι μου.

Πάλι σκοτάδι… αυτή τη φορά παρακαλούσα να διαρκέσει αιώνια , λυτρώνοντάς με από το μαρτύριο της ακατάπαυστης προβολής αρσενικής τεστοστερόνης. Πλησίασα όσο πιο κοντά μπορούσα, σχεδόν στάθηκα στο χείλος του θαλάμου , με την ελπίδα να μπορέσω να πηδήξω έξω.

Δυο ζευγάρια γνώριμα ,ημίγυμνα γυναικεία στήθη κοίταζαν προς τον ουρανό και παράλληλα στόχευαν κι εμένα. Ήταν τόσο έντονο το μαύρισμά τους,  που θαρρείς πως αν τα ακουμπούσες θα έμεναν στα χέρια σου μικρά κομμάτια σοκολατένιας σάρκας. Κάθισα μερικά λεπτά να τα χαζεύω , απολαμβάνοντας την θέα από ψηλά.

Σκοτάδι … και πάλι φως … και πάλι σκοτάδι. Το μαρτύριο αυτό δεν έλεγε να τελειώσει , αλλά το είχα συνηθίσει πια. Φως… τα δυο στήθη είχαν απελευθερωθεί από το στενό ύφασμα που τα έκανε να συμπιέζονται, όπως το πλήθος που στοιβάζεται σχεδόν απάνθρωπα στο βαγόνι του μετρό τις μεσημεριανές ώρες της επιστροφής στο σπίτι.

Η εφήμερη ευφορία είχε επιστρέψει στον οβάλ λευκό θάλαμο , η αναπνοή άρχιζε  να επανέρχεται σε κανονικούς ρυθμούς ,το τοπίο γύρω σε μια γλυκιά αρμονία . Απόλαυση στο μέγιστο βαθμό .

Όλα αυτά μερικά δευτερόλεπτα πριν… Ξαφνικά το τοπίο άδειασε από το πλήθος , οι φωνές που τάραζαν την ηρεμία χάθηκαν, λες και τις κατάπιε μια τεράστια δύνη που ξεπρόβαλλε από τη θάλασσα. Πρέπει να είχα αποκοιμηθεί λιγάκι, δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η απότομη μεταβολή σκηνικού.

Τα μικρά βράχια που υψώνονταν σε απόσταση αναπνοής , σχηματίζοντας ένα μικρό ανάχωμα , πρόδιδαν την απομόνωση . Θα έβαζα στοίχημα ότι οι φωνές που έφταναν στ’ αυτιά μου εξέρχονταν από δυο ζευγάρια χείλη. Η αγχωτική απορία μου δεν κράτησε για πολύ. Οι φωνές μεταμφιέστηκαν σαν αποκριάτικες φιγούρες, σε ψίθυρους κι αυτοί με τη σειρά τους έδωσαν τη θέση σε ανάσες βαριές. Τα δυο μάτια πλησίαζαν απειλητικά προς το μέρος μου, σχεδόν ακούμπησαν στα δικά μου μέχρι που…. Σκοτάδι…

 Αν γνώριζα από πριν τι θα αντικρίσω την επόμενη ακριβώς στιγμή , ίσως και να μην ευχόμουν με τόση μανία να επανέλθει το λυτρωτικό φως. Δυο χέρια γεμάτα φλέβες έτοιμες να εκραγούν από τη χρόνια ενασχόληση με μεταλλικές μπάρες και εκατοντάδες κιλά κυκλικά βαράκια, είχαν γαντζωθεί δίπλα από την κοιλία του απόλυτα γνώριμου ,αψεγάδιαστου γυναικείου κορμιού και κατευθύνονταν απειλητικά προς τα πάνω.

Το αργό και νωχελικό ταξίδι των διογκωμένων μπράτσων διακόπηκε πάνω στα δυο σαν έργο τέχνης , γυναικεία στήθη  εγκλωβίζοντάς τα. Η ανάσα μου άρχισε να γίνεται βαριά και η κρίση πανικού μου χτυπούσε ευγενικά την πόρτα. Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και επιστράτευσα όσο αέρα μου είχε απομείνει στα πνευμόνια.

Εισπνοή … εκπνοή … και ξανά εισπνοή. . Αυτό το κακόγουστο αστείο έχει παρατραβήξει , σκέφτηκα με σχεδόν οργισμένο τρόπο. Ο αέρας στα πνευμόνια μου άρχισε να λιγοστεύει επικίνδυνα , ο κόμπος στο λαιμό πίεζε τα τοιχώματα και έκλεινε κάθε πιθανή δίοδο εισροής οξυγόνου. Όλα τριγύρω άρχισαν να σκοτεινιάζουν…

Η άβολη ψάθινη ξαπλώστρα τρυπούσε ενοχλητικά το κορμί μου . Άνοιξα τα μάτια , ο ήλιος είχε θρονιαστεί στο ψηλότερο σημείο του και οι πυρακτωμένες ακτίνες του κατάκαιγαν τα πάντα. Προφανώς είχε μεσημεριάσει , δεν θυμάμαι καν πόση ώρα είχα αποκοιμηθεί. Έστρεψα το βλέμμα μου μερικά εκατοστά προς τα δεξιά μου. Ήταν ακόμη εκεί. Μουσκεμένη από θαλασσινό νερό και το λυτρωτικό αεράκι να της θωπεύει ξεδιάντροπα το εκτεθειμένο στον καυτό ήλιο κορμί της. Γύρισε και με κοίταζε με αυτό το λάγνο βλέμμα , θα ορκιζόμουν ότι είχε τα ωραιότερα μάτια που αντίκρισα τα τελευταία δέκα χρόνια. Μείναμε για λίγα λεπτά να κοιτιόμαστε , τα βλέμματά μας είχαν γαντζωθεί , ένιωθα να φυτρώνουν μαργαρίτες στο στομάχι μου. Χάθηκα για λίγο μέσα τους…

Ο ιδρώτας είχε περιλούσει όλο το κορμί μου, αποτέλεσμα της πολύωρης έκθεσής του στην κάψα του μεσημεριού. Με μια αργή αλλά αποφασιστική κίνηση απαλλάχτηκα από την ενοχλητική παρουσία της ξαπλώστρας και πάτησα στην καυτή άμμο. Ένοιωθα τις πατούσες μου να φλέγονται , πάντα είχα την απορία πως  αντέχουν κάτι τέτοιο οι αναστενάρηδες.

Κατευθύνθηκα προς το μέρος της με σιγουριά και δαιμονισμένη αυτοπεποίθηση. Το τελευταίο δεξιό βήμα με έφερε ακριβώς μπροστά της. Το μπαλάκι σφύριξε ακριβώς δίπλα από τα αυτιά μου. Ποτέ δε συμπάθησα αυτούς τους φιλόδοξους , εκκολαπτόμενους Φέντερερ της παραλίας. Δεν γύρισα καν να κοιτάξω. Το βλέμμα μου ήταν απασχολημένο στο δικό της , σχεδόν ξαναχάθηκα μέσα στα μάτια της.

Παντού γύρω της διάσπαρτα αντηλιακά και κρέμες περιποίησης προσώπου καθώς και μια στοίβα περιοδικά για τις τελευταίες τάσεις της μόδας. Η μόδα , μόδα αλλά τα τσιγάρα στριφτά. Άλλο ένα πράγμα που με ενοχλούσε αφάνταστα σε μια γυναίκα. Με ξενέρωνε ρε παιδί μου να βλέπω τη γυναίκα να στρίβει τσιγάρο.

Της υπενθύμισα πόσο υπέροχα είναι τα μάτια της , το πρώτο πράγμα που με έκανε να την αγαπήσω τόσο παθιασμένα. Το χαμόγελο που έσκασε μετέτρεψε την παραλία σε ένα απέραντο λιβάδι με παπαρούνες. Εστίασα ξανά στα ανείπωτης ομορφιάς μάτια της και τότε κάτι ένοιωθα να με συγκλονίζει . Είδα μέσα τους δεκάδες αντρικά κορμιά να στροβιλίζονται , το τελευταίο της βλέμμα καρφώθηκε στους αψεγάδιαστους κοιλιακούς του τύπου που βασάνιζε με τη ρακέτα του το κακόμοιρο κίτρινο μπαλάκι.

Το είχα δει το όνειρο κούκλα μου , πολύ πριν από σένα. Τότε που ευχόμουν να χαθώ μέσα στα μάτια σου . Και είδα πολλά εκεί μέσα. Βίωσα τον απόλυτο αντρικό τρόμο.

Η μεταβολή που εκτέλεσα ήταν τόσο τέλεια συγχρονισμένη που θα τη ζήλευαν ακόμη και εκείνοι οι στρατόκαυλοι εκπαιδευτές του Έβρου, που μας έβγαζαν τον αδόξαστο κάθε πρωί ,με τους -10 βαθμούς να τρυπάνε το φανελάκι.

Το κύμα άγγιξε τα δάκτυλα των γεμάτων από εγκαύματα , ποδιών μου. Η φωνή της πρέπει να ακούστηκε σε όλη την παραλία και έσκασε σαν βόμβα στ’ αυτιά μου.

Την αγνόησα και άφησα το νερό να με σκεπάζει , ώσπου  κατάπιε και το  τελευταίο κύτταρο του κορμιού μου.

Μια σκέψη πλέον είχε πλημμυρίσει το μυαλό μου κι αυτή δεν ήταν τα υπέροχα μάτια της. ‘’ Να προσέχεις πλέον τι εύχεσαι από εδώ και πέρα και το τελευταίο πράγμα να είναι να χαθείς μέσα στα μάτια της, θα δεις πολλά που θα σε συντρίψουν, θα σε απογοητεύσουν’’

Φως… Με μια απελπισμένη κίνηση βγήκα στην επιφάνεια να γεμίσω τα πνευμόνια με μια γενναία δόση οξυγόνου. Και πάλι σκοτάδι….