Οι σκέψεις δεν φυλακίζονται .

Πάντα οι Κυριακές είχαν μια δόση νοσταλγίας. Από παλιά αυτή η μέρα μας δημιουργούσε μια τάση για φυγή .Λίγο η επόμενη μέρα , λίγο η προηγούμενη ξέφρενη βραδιά που θα περίμενε ακόμη έξι μέρες να επαναληφθεί . Ακόμη και τώρα που ο χρόνος κύλησε , η αίσθηση παραμένει ίδια . Με τη διαφορά πως τώρα προστέθηκαν μνήμες από ένα μακρινό παρελθόν. Η νοσταλγία της Κυριακής κρύβει μέσα της

Υπερχείλιση ηλεκτρισμένων εικόνων .

Οι συναισθηματικά ευάλωτοι άνθρωποι λυγίζουν υπό το βάρος ακραίων συναισθημάτων . Άλλοτε μιλάνε γι'αυτά . Και τις περισσότερες φορές τα κρατάνε καλά φυλαγμένα στο άλμπουμ με τις αναμνήσεις. Δεν είναι εύκολο γι'αυτούς να αρχειοθετήσουν τις στιγμές του παρελθόντος. Ούτε να σηκώσουν ανάχωμα

Τα υπέροχα Ομώνυμα Πλάσματα

Άνθρωποι χωρίς απόλυτη ταύτιση .Βαδίζοντας ελαχίστως αταίριαστα πάνω σε εύθραυστες γραμμές , ανόμοιων αριθμητών. Με μια ανεξήγητα γοητευτική διαφορετικότητα να τους ενώνει . Πορεύονται με κλεφτές ματιές , αφήνοντας πίσω τους σημάδια από λιγωμένα γέλια . Κι όσο κοντεύουν προς το τέλος της μέρας , βρίσκουν καταφύγιο σε ευρύχωρους κοινούς παρονομαστές . Κάποιοι τους είδαν να γελάνε στα κρυφά. Και κάποιοι άλλοι τους βάφτισαν μια βραδιά . Τα υπέροχα Ομώνυμα Πλάσματα .

Η γοητεία της συμμετρικής επικοινωνίας των σκοτεινών μπαρ.

Ουδέποτε θεώρησα τον εαυτό μου έξυπνο . Εκείνος που βαδίζει στη ζωή του με οδηγό την καρδιά , μόνο για έξυπνος δε λογίζεται . Περισσότερο θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως έναν αθόρυβο συλλέκτη στιγμών . Πάντα γοητευόμουν από ιστορίες με ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Απεναντίας με απωθούσαν μέχρι αηδίας κάθε είδους ερωτικά φληναφήματα . Έδεναν κόμπο το στομάχι μου οι ακατάληπτες συζητήσεις

Σημαντικές αποφάσεις .

Πάντα όταν θέλω να πάρω μια σημαντική απόφαση πηγαίνω στο ίδιο μέρος . Εκείνο δίπλα στη θάλασσα καταβρέχοντας τα πνευμόνια με ακριβώς ένα λίτρο μπύρας. Όχι παραπάνω. Ούτε λιγότερο . Στην ακρίβεια βρίσκεται το μυστικό. Μόνο εγώ και η θάλασσα . Έτσι λύνουμε τις διαφορές μας. Γιατί οι σημαντικές αποφάσεις έχουν κάτι από αρμύρα . Και ιώδιο . Έτσι για να γιατρεύονται οι πληγές .

Τα Όχι που χαρακώσαν τη ζωή μας .

Πόσες φορές ήταν που δίστασες και δείλιασες κι άφησες τους φόβους να σε καταπιούν .Πόσες φορές αντίκρισες το φάσμα της ήττας και λύγισες ,δίχως μια μυρωδιά αντίστασης να πλεύσει στα ρουθούνια .Πόσες φορές αρνήθηκες να υψωθείς απέναντι σε αποφάσεις πνιγηρές και πάντα ήσουν εκεί ,ζητωκραυγάζοντας τα ανίερα φευγιά

Χορεύετε δεσποινίς;

Τριγυρνώντας με ένα ενοχλητικό μούδιασμα να έχει εγκατασταθεί γύρω από το μυαλό , διέσχισα κάθετα τα περιπαικτικά φώτα των αυτοκινήτων που μούγκριζαν μανιασμένα . Μόνο τα μάτια είναι που με οδηγούσαν σε έναν άγνωστο προορισμό. Προσπερνώ παγωμένα χαμόγελα , πιο κρύα και από τη χθεσινοβραδινή τεκίλα που μου σέρβιραν σε εκείνο το συμπαθητικό κατά τ'άλλα μπαράκι , στοιβαγμένο ανάμεσα σε ημίψηλα , φαγωμένα από την υγρασία και την αρμύρα κτίρια. Το βλέμμα στους δείκτες του ρολογιού σηματοδοτούσε ακόμη μια ανούσια ξοδεμένη μέρα που κυλούσε μέσα σε αυλακιές μισοξυνισμένης ρουτίνας . Κι εκεί που όλα εξελίσσονταν με μια εξοντωτικά επαναλαμβανόμενη συνήθεια ,

Ψέλλισμα μες στο σκοτάδι .

Να μη φοβάσαι για τον έλεγχο που χάνεται .Είναι μονάχα ένα ψέλλισμα μες στο σκοτάδι . Μη σε τρομάζει η ανάσα που βαραίνει .Είναι το αποδημητικό φευγιό της καλοκαιρινής αρμύρας .Μη σε λυγίζουν οι φθινοπωρινές απαγωγές του ήλιου.  Είναι μια σχέση μίσους μα και πάθους. Τι θα΄τανε τα σύννεφα χωρίς τον ήλιο; Τι θα'χαν απογίνει δίχως συντροφιά ;

Η μελαγχολία της Κυριακής .

Η μελαγχολία της Κυριακής έρχεται πάντα με την ακρίβεια της μεθεπόμενης ανάσας . Αποβάλλοντας την ενδεχόμενη μέθη ενός ξέφρενου Σαββάτου , συνειδητοποιείς πως όλα άλλαξαν. Κι ο ενοχλητικός πονοκέφαλος να σφίγγει τους κροτάφους . Εκείνος ο καφές δεν έχει πια την ίδια γεύση . Άλλαξε γειτονιά και αντικρίζει διαφορετικά πλέον τη θάλασσα . Και οι ιστορίες που διηγείται δε μιλάνε με λόγια παρμένα από παιδικό παραμύθι. Σκλήρυναν οι λέξεις ,

Ακραία συναισθηματικά φαινόμενα .

Το ήξερα από την πρώτη στιγμή . Μπορούσα να το νιώσω από τότε που οι ματιές μας πλέχτηκαν σε ένα αέρινο γαιτανάκι, σαν κάτι ακραία συναισθηματικά φαινόμενα που χτυπάνε απροειδοποίητα ανυπεράσπιστες ψυχές . Να χτίζουν αναχώματα ενάντια στους τρωγλοδύτες - τιμωρούς αγωνιώντας να σώσουν μισοτελειωμένους έρωτες . Το ήξερα από την πρώτη στιγμή,  τότε που οι πατημασιές έπαψαν να αφήνουν ίχνη στις αποχρωματισμένες πέτρες - φύλακες του λιμανιού,  το έμαθα

Μελαγχολικά σοκάκια του φθινοπώρου .

Κάθε φορά αυτή η μετάβαση, από το επιρρεπές στις ονειροπολήσεις καλοκαίρι , στα ασπρόμαυρα , μελαγχολικά σοκάκια του φθινοπώρου , δημιουργεί μια ανεξέλεγκτη ανισορροπία μεταξύ ακραίων συναισθημάτων και μιας διογκωμένης κενότητας . Ίσως να φταίνε οι νύχτες που είναι πλέον πιο μεγάλες , ίσως πάλι για όλα να ευθύνονται τα ξεπλυμένα από την πρόσφατη βροχή , φώτα του τσίρκου που στέκει άδειο και βουβό στο τέλος του δρόμου , περιμένοντας τον κλόουν να ξαναζωντανέψει μέσα από άκρες των κυμάτων , ενός επόμενου καλοκαιριού.

Γητευτής παρελθοντικών ατασθαλιών .

Καμιά φορά αυτά τα Σάββατα , ερμηνεύουν απόλυτα το ρόλο της συναισθηματικής απειθαρχίας . Ένας ανελέητα κυνικός γητευτής παρελθοντικών ατασθαλιών που ξεβράζονται στην επιφάνεια . Κι όσο προσπαθείς να σφουγγίσεις τα απόνερα , αντιλαμβάνεσαι με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι αυτό είναι αδύνατον να συντελεστεί . Καμιά φορά αυτά τα Σάββατα νιώθεις πως έχουν δημιουργηθεί για να δείχνουν το δρόμο ...

Εις το επανιδείν .

Το πλήρωμα του χρόνου πάντα έρχεται .Δεν προειδοποιεί ποτέ απλά εκκολάπτεται στα σοκάκια του μυαλού και σε ανύποπτο χρόνο ηχεί τόσο εκκωφαντικά σαν το πρώτο κουδούνισμα σε σχολείο. Ο χρόνος που όλα τα συμμαζεύει τα στριμώχνει σε μια στοίβα κι εκεί γίνεται η διαλογή των σκέψεων. Νιώθεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις μια γενναία παύση .  Δεν είναι ότι δεν πέρασες καλά,

Ο έρωτας που κρυφακούει .

Άκου τους ψιθύρους που αναβλύζουν μέσα απ'τα σοκάκια . Μιλάνε για το σκοτάδι που αγωνιά για να απλωθεί πάνω απ΄την πόλη . Κι ο έρωτας που κρυφακούει πίσω από σκονισμένους τοίχους , αδημονεί για την κορύφωση , σφουγγίζοντας τα ιδρωμένα μέτωπα Μιας πόλης τόσο παράξενα θλιμμένης και όμορφης θαρρώ

Aυτή είναι η ζωή .

επικοινωνία επιθυμία έλξη πάθος έρωτας όνειρα φυγή απώλεια και πάλι επιθυμία και πάλι πάθος και πάλι έρωτας ξανά απ'την αρχή μην της αρνείσαι αυτή είναι η ζωή

DELETE .

Κι έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα που νιώθω τόσο συναισθηματικά άδειος . Νοητικά κατάκοπος . Ψυχολογικά διάτρητος από αδέσποτα υπερφίαλα πυρά , εγωπαθών, κατά φαντασίαν ορθολογιστών . Στερούμενος της μιας και μοναδικής ηθικής υποστήριξης που σαν πέρσι , περίπου τέτοιες μέρες ατένιζαμε μαζί την αρχιτεκτονική τελειότητα του φάρου, αγωνιώ να συρθώ ως την ασφαλή θαλπωρή του οικείου δωματίου. Δεν τρέχω να κρυφτώ από εκκωφαντικές κορώνες , παρά μόνο για να αρχειοθετήσω τις σκέψεις μου . Ανασαίνω πότε αργά , πότε γρήγορα . Μέχρι να βρω το σωστό beat που θα

Το καλοκαίρι ξέρει.

Το καλοκαίρι πάντα είναι διδακτικό . Πέρα από ένα σωρό πράγματα που πρέπει να αποφεύγουμε , μας έμαθε να ερωτευόμαστε με ημερομηνία λήξης . Είναι ωραίοι οι καλοκαιρινοί έρωτες . Σαν την παγωμένη μπύρα που αν τη βάλεις ανοιγμένη στο ψυγείο ώστε να την καταναλώσεις την επόμενη μέρα , ξεθυμαίνει . Την πίνεις μονοκοπανιά , σαν νερό και έτσι νιώθεις τη δροσιά της να σε λυτρώνει. Κι όταν στραγγίξει και η τελευταία σταγόνα ανοίγεις την επόμενη και ύστερα τη μεθεπόμενη και έτσι κυλάει το καλοκαίρι.

Eνάλια ζωή .

Κάπως έτσι ο χρόνος κύλησε ,δίπλα στο βράχο, εκείνον που τόσο ακούραστα και γοητευτικά δάμαζε το κύμα . Πλάι σ'εκείνη την γεμάτη αλμύρα ομπρέλα ,μόνη έριχνε κλεφτές ματιές στην ενάλια ζωή που αποχαιρετούσε για φέτος . Η φωτιά σιγόκαιγε , γύρω από τις πέτρες που την είχε εγκλωβίσει κι έμεινε να κοιτά τις σκόρπιες υποσχέσεις να γίνονται ένα με το κόκκινο χρώμα που έφτυναν οι φλόγες.

Νοητική αταξία .

Κάθε φορά που θέλω να πισωγυρίσω τη σκέψη , παίρνοντας αφορμή από μια σημαντική ημερομηνία ,αναμειγνύομαι ακούσια σε ένα άτακτο στροβίλισμα μνήμης . Κι όσο η εύθραυστη ισορροπία της ανάκλησης στιγμών παίζει επικίνδυνα παιχνίδια - ακόμη και με unfair χτυπήματα κάτω απ' τη μέση - τόσο αυξάνεται το μέγεθος της χαοτικής αναπόλησης . Γίνεται τόσο μελαγχολικά υπέροχη αυτή η θύμηση , μια ταραγμένη λίμνη σε κατάσταση υπερχείλισης αναμνήσεων που κάθε φορά καταλήγει στο ίδιο πράγμα . Νοητική αταξία . Εγκεφαλική κυτταρική απραξία. Μια σελίδα λευκή. Σαν ένα ποίημα χωρίς λόγια.

Μην αργείς .

Δεν μπορώ να γράψω τίποτε που να σε εντυπωσιάσει . Το γαιτανάκι της εξυπνάδας μπλέχτηκε σε άχρηστες φιλοσοφίες και επίπλαστες ατάκες. Οι δείκτες στο ρολόι φαντάζουν αγχωμένοι , στο ατέρμονο ταξίδι τους . Μην τρέχεις ανάμεσα σε τόνους παρκαρισμένης λαμαρίνας να προλάβεις ένα άπιαστο όνειρο. Μη βιάζεσαι να ξημερώσει . Απόλαυσε τα ίχνη που αφήνει το φεγγάρι στις περπατησιές σου. Δανείσου λίγα από τα κουσούρια του τσουρουφλισμένου Ιούλη. Αφουγκράσου τις καντάδες των ήμερων κυμάτων. Ακολούθα το φως που παιχνιδίζει δίπλα στη θάλασσα . Μην αργείς . Πριν σβήσουνε τα φώτα , για τόσο θα σε περιμένω…