Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Όμορφη θλίψη

Καινούριος στο θαυμαστό κόσμο των blog μια κρύα και βροχερή μέρα του ψυχοβγαλτικού κι αμείλικτου φλεβάρη,είπα κι εγώ να μπω σ'αυτό το ταξίδι, έχοντας για συντροφιά τις σπαρακτικές κραυγές του βασιλιά των σκοτεινών blues ,Νick Cave.
Ανέτοιμος για ένα τέτοιο εγχείρημα προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις μου μέσα από το σύννεφο νικοτίνης που απλώνεται παντού,αφήνοντας παράλληλα τον εαυτό μου να πιστεύει ότι η επιλογή μου κανένα δε θα βλαψεί.
Ο καφές γλύφει τον πάτο του ποτηριού,το τσιγάρο μεγαλώνει την αγωνία μου,το τηλέφωνο μέρες τώρα έχει να ηχήσει και το σκοτάδι ολοένα και περιβάλλει τη στεγνή μου χαρά.Λαχταρώ να αγγίξω την ψυχρή συσκευή σχηματίζοντας το νούμερο του κρυφού μου πόθου αφήνοντας για λίγο την αμφιβολία σε αναμονή.
Κοίτα πως έχουμε πέσει τόσο χαμηλά , στα πόδια της ανίερης ντροπής,στη σαρκοβόρα αναζήτηση που χρόνια πεινασμένη κατατρώει τις σάρκες της ανεκπλήρωτης αγάπης.Και είναι όλα τόσο εύκολα κοντά,όσο η προσπάθεια μιας πεταλούδας να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει στο άπειρο γαλάζιο του ουρανού.Και είναι τόσο όμορφα θλιμμένη η βραδιά...