Η διαδρομή
από το σχολείο μέχρι το σπίτι έμοιαζε ελάχιστα εξοντωτική – μια διαδρομή που
κουβαλούσε στα χιλιόμετρά της , όλες εκείνες τις στιγμές που σημάδεψαν το
ταξίδι , Σεπτέμβριος – Ιούνιος . Το τρανταχτό γέλιο της τουρίστριας, στο
μπροστινό κάθισμα , ανακατεύτηκε – σχεδόν έγιναν ένα -με τις εκστασιασμένες ,
μικρές φωνούλες που θα’λεγες πως προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν σ’όλη την πόλη .
Διακατέχονταν από μια απεριόριστη επιθυμία να αποδείξουν ότι η σημερινή μέρα
ήταν δική τους . Αποκλειστικά και δίχως δεύτερη σκέψη .
Οι πρώτες
σταγόνες ιδρώτα έκαναν την εμφάνισή τους , ξεπηδούσαν προκλητικά από κάθε πόρο
του κορμιού . Ήταν κι εκείνη η ακατάπαυστη ομιλία της τουρίστριας με τα
πυρόξανθα μαλλιά και τα εκνευριστικά όμορφα, γαλανά μάτια . Και δεν είχαμε
φτάσει καν στα μισά . Γύρισα το κεφάλι και παρατηρούσα τα αυτοκίνητα να
προσπερνάνε με δαιμονισμένη ταχύτητα , αποφασισμένα να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα
στον προορισμό τους .
