Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Εδώ είμαι , φεύγω τώρα ...

Κοίτα με … όχι δεξιά … ούτε τόσο αριστερά … εγώ είμαι που κλέβω μια στάλα από το χαμόγελό σου , κοίτα με, με τα μάτια της ψυχής , βγάλε τους θολούς , παραμορφωτικούς φακούς. Εδώ είμαι … περιμένω … απελευθερώσου από τα πριγκιπικά όνειρα με φόντο τα λευκά άλογα. Είμαι εδώ ακόμη … Δε με βλέπεις; Βγάλε τη μάσκα που σου στοιχειώνει τα όνειρα . Σκούπισε την εγωπάθεια που πασαλείβει το πρόσωπό σου . Φτύσε την αγχωτική αμφιβολία που αυτοκολλήθηκε στο ξεθωριασμένο μεικ απ σου. Ο χρόνος … καλύτερος γιατρός ή χειρότερος συμβουλάτορας? Δυο χείλη ορθάνοιχτα έξυσαν το αριστερό σου μάγουλο … δεν ένιωσες τίποτα . Το άπιαστο όνειρο συνεχίζει να σε κατατρέχει . Δάκρυ και μακιγιάζ ανακατεύονται , με το χέρι σε ρόλο αναδευτήρα.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ευσεβείς πόθοι ή τo φιλί της ζωής ; ( Με τα μάτια κλειστά ) .

Στο υγρό πάτωμα ... Τα γόνατα αποσιωπούν την παγερή αίσθηση του τσιμέντου, οι λυγισμένοι αγκώνες τροφοδοτούν κύματα πίεσης στα ακροδάχτυλα που θωπεύουν πηγούνι και μέτωπο. Εκείνη ξαπλωμένη στην αφιλόξενη άσφαλτο ,παγερά αμετακίνητη , σχεδόν μαρμαρωμένη να εκλιπαρεί για μια στάλα λύτρωσης. Επιτηδευμένες δόσεις βοήθειας αναβλύζουν από το καλά σφαλισμένο κουτί των ευσεβών πόθων. Κορμί παγωμένο, σε κατάσταση λιποθυμίας.
Ο σφυγμός της ανάσας ανύπαρκτος. Τα ασυγκράτητα χείλη μοιραία συναντούν τα δικά της . Τα φώτα των σταματημένων στη μέση του δρόμου , αυτοκινήτων , φωτίζουν τη σκηνή , προσδίδοντας στην απρόβλεπτη παράσταση μια δόση αρχαίας τραγωδίας.
Οι ιδρωμένες παλάμες καλύπτουν περιμετρικά το εύθραυστο προσωπάκι της , όση ώρα  κολυμπάω στα σαρκώδη χείλη της. Σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Τυχαίο συμβάν η συμπαντική συνωμοσία;

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ , 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ...

‎20 χρόνια πίσω, ανασαίνεις ζωή , γεμίζεις τα πνευμόνια με γεύσεις από γυαλιστερά κραγιόν, ισορροπείς ανάμεσα σε αστραφτερές ψηλοτάκουνες γόβες και ξεθωριασμένα μισοκαθαρά allstar. Κι ένα πρωί ξυπνάς κοντά στα 40 φεύγα. Εκπνέεις το σκοροφαγωμένο παρελθόν , τινάζεις από πάνω του τη σκόνη , το περνάς ένα καλό χέρι από εκείνο το γυαλιστικό που αγόρασες κάποια μέρα από το μπακάλικο της γωνίας , δίπλα από το εργοστάσιο παραγωγής μουσικοχορευτικών στιγμών. Στην πίσω κωλότσεπη χώνεις το ξέφρενο παρελθόν. Οι φωνές σε οδηγούν , διασχίζεις πλήθος από extencion και μπότες που γραπώθηκαν σε γυναικείες καλοσχηματισμένες γάμπες. Είσαι ακόμη εδώ , αφήνεις πίσω σου την είσοδο, το φιλικό χαμόγελο της όμορφης μπαργούμαν δίνει την πιστολιά της εκκίνησης . Γιατί ' ναι Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ , Σάββατο βράδυ...