Εδώ είμαι , φεύγω τώρα ...

Κοίτα με … όχι δεξιά … ούτε τόσο αριστερά … εγώ είμαι που κλέβω μια στάλα από το χαμόγελό σου , κοίτα με, με τα μάτια της ψυχής , βγάλε τους θολούς , παραμορφωτικούς φακούς. Εδώ είμαι … περιμένω … απελευθερώσου από τα πριγκιπικά όνειρα με φόντο τα λευκά άλογα. Είμαι εδώ ακόμη … Δε με βλέπεις; Βγάλε τη μάσκα που σου στοιχειώνει τα όνειρα . Σκούπισε την εγωπάθεια που πασαλείβει το πρόσωπό σου . Φτύσε την αγχωτική αμφιβολία που αυτοκολλήθηκε στο ξεθωριασμένο μεικ απ σου. Ο χρόνος … καλύτερος γιατρός ή χειρότερος συμβουλάτορας? Δυο χείλη ορθάνοιχτα έξυσαν το αριστερό σου μάγουλο … δεν ένιωσες τίποτα . Το άπιαστο όνειρο συνεχίζει να σε κατατρέχει . Δάκρυ και μακιγιάζ ανακατεύονται , με το χέρι σε ρόλο αναδευτήρα.
Μουτζουρώθηκες… Εδώ είμαι … λίγο αριστερά … λίγο δεξιά . Προσπαθώ να κεντράρω … Εξαπολύω δόσεις γατζωμένου δισταγμού και άκρατης επιθυμίας. Ψτττ , ακόμη εδώ είμαι , ακριβώς μπροστά σου. Κοίτα με … Δεν θα τσαλακώσεις τον αβυσσαλέο εγωισμό σου. Ακριβώς μπροστά σου , σιγοτραγουδώντας τον καμουφλαρισμένο μου πόθο . Αποφασίζεις … κοιτάς μπροστά με βλέμμα λάγνο και συνάμα απολογητικό . Τρομάζεις … Η απουσία μου σε αγχώνει . Αναζητάς… Κοίταξα μπροστά … το ίδιο κι εκείνη … Πέρασα δίπλα σου , ακουμπώντας λίγη από τη γλυκιά σου θλίψη . Την τίναξα από πάνω μου και ακολούθησα την απέραντη ωραιότητα που μου έγνεψε από απέναντι …. Μη με ακολουθήσεις… Αυτή τη φορά μην κοιτάξεις ούτε δεξιά , ούτε λίγο αριστερά, κοίτα μονάχα μπροστά … Μην ακούς πως ο έρωτας είναι τυφλός , πάντα βλέπει και έχει και τα δυο μάτια ορθάνοιχτα …