Στο υγρό πάτωμα ... Τα γόνατα αποσιωπούν την παγερή αίσθηση του τσιμέντου, οι λυγισμένοι αγκώνες τροφοδοτούν κύματα πίεσης στα ακροδάχτυλα που θωπεύουν πηγούνι και μέτωπο. Εκείνη ξαπλωμένη στην αφιλόξενη άσφαλτο ,παγερά αμετακίνητη , σχεδόν μαρμαρωμένη να εκλιπαρεί για μια στάλα λύτρωσης. Επιτηδευμένες δόσεις βοήθειας αναβλύζουν από το καλά σφαλισμένο κουτί των ευσεβών πόθων. Κορμί παγωμένο, σε κατάσταση λιποθυμίας.
Ο σφυγμός της ανάσας ανύπαρκτος. Τα ασυγκράτητα χείλη μοιραία συναντούν τα δικά της . Τα φώτα των σταματημένων στη μέση του δρόμου , αυτοκινήτων , φωτίζουν τη σκηνή , προσδίδοντας στην απρόβλεπτη παράσταση μια δόση αρχαίας τραγωδίας.
Οι ιδρωμένες παλάμες καλύπτουν περιμετρικά το εύθραυστο προσωπάκι της , όση ώρα κολυμπάω στα σαρκώδη χείλη της. Σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Τυχαίο συμβάν η συμπαντική συνωμοσία;
Τα μάτια κλειστά προδίδουν το πέρασμα από την τυπική ψυχρή διαδικασία , στην υπέρμετρη ευχαρίστηση. Της ζωής το φιλί μετατράπηκε σε πόθο και ηδονή. Έκπληκτα τα μάτια των περαστικών , αποσβολωμένα μαζί με μια δόση προσμονής για τη συνέχεια της ιστορίας.
Με τα μάτια κλειστά συνεχίζουμε την ανταλλαγή σιέλου. Θεέ μου, τα χείλη της είναι τόσο ...
Το γεροδεμένο χέρι του εκπαιδευτή αναπαύτηκε στον ώμο μου . Με μια κίνηση κόντρ πλονζέ συνάντησα το γεμάτο απορία βλέμμα του. Και πάλι κάτω . Το άψυχο και γεμάτο σκληρό πλαστικό σώμα της κούκλας , έστεκε εκεί , έτοιμο να υποδεχτεί το επόμενο φιλί της ζωής .
Με την άκρη του ματιού χάιδεψα την εύθραυστη σιλουέτα της , με κοιτούσε από απέναντι με την ίδια απορία . Η καρδιά έδινε αλλεπάλληλα κροσέ στα εσωτερικά τοιχώματα του στήθους , ένιωθα πως σε λίγα δεύτερα θα βγω νοκ άουτ. Ανασηκώθηκα και πάτησα σταθερά στα πόδια μου. Κατευθύνθηκα προς το μέρος της. Με ρωτάει τι έπαθα. Δεν απαντώ. Πως θα μπορούσα να της εξηγήσω ότι όση ώρα έδινα το φιλί της ζωής στην κούκλα , φαντασιωνόμουν την ίδια ; Τα χείλη μου στέγνωσαν . Τα δικά της παραμένουν σαρκώδη και κατακόκκινα . Με τα μάτια κλειστά , κάνω αναστροφή και προσπερνάω τη χαμηλοτάβανη πόρτα της τουαλέτας. Αγγίζω το χλωμό μου είδωλο που ζωγραφίζεται μπρος στον μισοθολωμένο καθρέφτη. Δίπλα , σε απόσταση λίγων εκατοστών ξεπροβάλει και εκείνη. Κλείνω ξανά τα μάτια. Στο επόμενο άνοιγμα δε βρίσκεται εκεί. Το τσούξιμο από το σαπούνι με υποχρεώνουν να τα ξανακλείσω. Το περίγραμμα των- σαν έργο τέχνης- χειλιών της ξανά εκεί. Με τα μάτια κλειστά νιώθω την γεύση τους να κατακλείζει τά σωθικά μου. Ίσως κάποια άλλη φορά στην πραγματική ζωή , ίσως κάποια άλλη φορά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου