Τριγυρνώντας με ένα ενοχλητικό μούδιασμα να έχει εγκατασταθεί γύρω από το μυαλό , διέσχισα κάθετα τα περιπαικτικά φώτα των αυτοκινήτων που μούγκριζαν μανιασμένα .
Μόνο τα μάτια είναι που με οδηγούσαν σε έναν άγνωστο προορισμό.
Προσπερνώ παγωμένα χαμόγελα , πιο κρύα και από τη χθεσινοβραδινή τεκίλα που μου σέρβιραν σε εκείνο το συμπαθητικό κατά τ'άλλα μπαράκι , στοιβαγμένο ανάμεσα σε ημίψηλα , φαγωμένα από την υγρασία και την αρμύρα κτίρια.
Το βλέμμα στους δείκτες του ρολογιού σηματοδοτούσε ακόμη μια ανούσια ξοδεμένη μέρα που κυλούσε μέσα σε αυλακιές μισοξυνισμένης ρουτίνας .
Κι εκεί που όλα εξελίσσονταν με μια εξοντωτικά επαναλαμβανόμενη συνήθεια ,
σκοντάφτω στο προκλητικά χαμηλό ρείθρο του πεζοδρομίου , αγγίζοντας περίπου ξεδιάντροπα το γυμνό και βρόμικο σώμα της ασφάλτου . Τα γόνατα σκουπίζουν τα υπολείμματα τροφής μπροστά από το πολυσύχναστο φαστφουντάδικο , που έστεκε επιβλητικό στο κέντρο της πόλης. Όσο διήρκεσε η κινηματογραφική αυτή σκηνή , οι χάντρες των ματιών διογκώθηκαν , πλάτυναν τόσο που έλεγες πως λίγο ακόμη και θα γίνονταν δυο μπαλόνια, από εκείνα που πουλάνε οι πλανόδιοι πωλητές στις εθνικές γιορτές . Ίσα που πρόλαβα να δω το χρώμα του φουστανιού της , ένα περίεργο και ασύμμετρο ύφασμα που ακολουθούσε κατά γράμμα τον άψογο βηματισμό της . Μόνο για δευτερόλεπτα συναντήθηκαν τα βλέμματά μας , όσο έκανε να εισχωρήσει το ανελέητα μεθυστικό άρωμά της, στα ρουθούνια μου , Όσο για το χαμόγελο της που άστραψε σαν φλας μπροστά στα μάτια μου , θα έπαιρνα όρκο πως ήταν αποτέλεσμα του αστείου θεάματος που της πρόσφερα απλόχερα . Όρθωσα ανάστημα κοιτώντας αδιάφορα τριγύρω , μη θέλοντας να παραδεχτώ το ενδεχόμενο ρεζίλεμα της επικής τούμπας. Άλλωστε και να ήθελα να ασχοληθώ με τα παρεπόμενα ,δεν είχα πραγματικά χρόνο για χάσιμο . Με μια αέρινη κίνηση των ενωμένων δακτύλων , πέταξα από πάνω μου το μικρό κομματάκι ρώσικης σαλάτας που κόλλησε στο δεξί γόνατο . Ούτε καν νοιάστηκα για τον τύπο που κατέγραφε την όλη σκηνή μοστράροντας το ακριβό iphone , απαθανατίζοντας το συμβάν. Μέτρησα μερικά βήματα για να σιγουρευτώ πως δεν είχε διαταραχτεί το ισορροπημένο περπάτημα . Έφερα τον αντίχειρα μπρος στα μάτια και στόχευσα ανάμεσα στο πλήθος. ΄Το παράξενο ασύμμετρο φόρεμα ήταν σε κίνηση . Γέμισα με βενζίνη τα πνευμόνια και μετέδωσα όλη την ενέργεια στους αστραγάλους. Διέσχισα το πλήθος με χαρακτηριστική άνεση αφήνοντας πίσω τύπους αγχωμένους να τρέχουν προς άγνωστο προορισμό . Σε μια στιγμή και οι δυο μας περπατούσαμε απέναντι ο ένας απ'τον άλλο . Παράλληλα όπως θα έλεγε και ο ποιητής . Την κοίταξα και τα μάτια μου γεννούσαν σπίθες . Παράλληλα σαv φωτιές αργοσβήνουμε . Κοντοστάθηκε χωρίς να πει λέξη . Δεν πτοήθηκα στο ελάχιστο . Πλησίασα σε απόσταση μιας παθιασμένης ανάσας. Χορεύετε δεσποινίς; Οι νότες έπεφταν πάνω μας σαν χιόνι .Χορεύαμε στη μέση του δρόμου . Χωρίς να μας τρομάζουν τα άδεια βλέμματα . Καμιά ρουτίνα δεν μας φόβιζε. Ούτε η συνήθεια πια μας τρόμαζε. Το ξέραμε καλά και οι δυο . Ο κόσμος θα ξημερώσει διαφορετικός . Ως τα χαράματα. Που γίνονται θαύματα...
σκοντάφτω στο προκλητικά χαμηλό ρείθρο του πεζοδρομίου , αγγίζοντας περίπου ξεδιάντροπα το γυμνό και βρόμικο σώμα της ασφάλτου . Τα γόνατα σκουπίζουν τα υπολείμματα τροφής μπροστά από το πολυσύχναστο φαστφουντάδικο , που έστεκε επιβλητικό στο κέντρο της πόλης. Όσο διήρκεσε η κινηματογραφική αυτή σκηνή , οι χάντρες των ματιών διογκώθηκαν , πλάτυναν τόσο που έλεγες πως λίγο ακόμη και θα γίνονταν δυο μπαλόνια, από εκείνα που πουλάνε οι πλανόδιοι πωλητές στις εθνικές γιορτές . Ίσα που πρόλαβα να δω το χρώμα του φουστανιού της , ένα περίεργο και ασύμμετρο ύφασμα που ακολουθούσε κατά γράμμα τον άψογο βηματισμό της . Μόνο για δευτερόλεπτα συναντήθηκαν τα βλέμματά μας , όσο έκανε να εισχωρήσει το ανελέητα μεθυστικό άρωμά της, στα ρουθούνια μου , Όσο για το χαμόγελο της που άστραψε σαν φλας μπροστά στα μάτια μου , θα έπαιρνα όρκο πως ήταν αποτέλεσμα του αστείου θεάματος που της πρόσφερα απλόχερα . Όρθωσα ανάστημα κοιτώντας αδιάφορα τριγύρω , μη θέλοντας να παραδεχτώ το ενδεχόμενο ρεζίλεμα της επικής τούμπας. Άλλωστε και να ήθελα να ασχοληθώ με τα παρεπόμενα ,δεν είχα πραγματικά χρόνο για χάσιμο . Με μια αέρινη κίνηση των ενωμένων δακτύλων , πέταξα από πάνω μου το μικρό κομματάκι ρώσικης σαλάτας που κόλλησε στο δεξί γόνατο . Ούτε καν νοιάστηκα για τον τύπο που κατέγραφε την όλη σκηνή μοστράροντας το ακριβό iphone , απαθανατίζοντας το συμβάν. Μέτρησα μερικά βήματα για να σιγουρευτώ πως δεν είχε διαταραχτεί το ισορροπημένο περπάτημα . Έφερα τον αντίχειρα μπρος στα μάτια και στόχευσα ανάμεσα στο πλήθος. ΄Το παράξενο ασύμμετρο φόρεμα ήταν σε κίνηση . Γέμισα με βενζίνη τα πνευμόνια και μετέδωσα όλη την ενέργεια στους αστραγάλους. Διέσχισα το πλήθος με χαρακτηριστική άνεση αφήνοντας πίσω τύπους αγχωμένους να τρέχουν προς άγνωστο προορισμό . Σε μια στιγμή και οι δυο μας περπατούσαμε απέναντι ο ένας απ'τον άλλο . Παράλληλα όπως θα έλεγε και ο ποιητής . Την κοίταξα και τα μάτια μου γεννούσαν σπίθες . Παράλληλα σαv φωτιές αργοσβήνουμε . Κοντοστάθηκε χωρίς να πει λέξη . Δεν πτοήθηκα στο ελάχιστο . Πλησίασα σε απόσταση μιας παθιασμένης ανάσας. Χορεύετε δεσποινίς; Οι νότες έπεφταν πάνω μας σαν χιόνι .Χορεύαμε στη μέση του δρόμου . Χωρίς να μας τρομάζουν τα άδεια βλέμματα . Καμιά ρουτίνα δεν μας φόβιζε. Ούτε η συνήθεια πια μας τρόμαζε. Το ξέραμε καλά και οι δυο . Ο κόσμος θα ξημερώσει διαφορετικός . Ως τα χαράματα. Που γίνονται θαύματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου