Οι σκέψεις δεν φυλακίζονται .

Πάντα οι Κυριακές είχαν μια δόση νοσταλγίας. Από παλιά αυτή η μέρα μας δημιουργούσε μια τάση για φυγή .Λίγο η επόμενη μέρα , λίγο η προηγούμενη ξέφρενη βραδιά που θα περίμενε ακόμη έξι μέρες να επαναληφθεί . Ακόμη και τώρα που ο χρόνος κύλησε , η αίσθηση παραμένει ίδια . Με τη διαφορά πως τώρα προστέθηκαν μνήμες από ένα μακρινό παρελθόν. Η νοσταλγία της Κυριακής κρύβει μέσα της
τόσες στιγμές που ξοδεύτηκαν με άτομα δικά μας . Η επιθυμία να ξαναειδωθείς , ο πόθος να γευτείς τον ιδρώτα που έσταξε σ'εκείνο το μικρό μπαράκι που στέναζε από μουσικές . Ίσως να μη χρειάζεται μια παραπάνω αφορμή για να ενεργοποιήσεις τις μνήμες που βρίσκονται στοιβαγμένες στο πίσω μέρος του μυαλού. Και θέλεις να ξαναβρεθείς με όλους εκείνους. Να πιείς μαζί τους . Να αστειευτείς μαζί τους . Να ξαναζήσεις μαζί τους .Τι κι αν σε χωρίζουν χιλιόμετρα και θάλασσες . Οι σκέψεις δεν φυλακίζονται . Μπορούν να βρεθούν έστω κι έτσι , μέσα από μια απρόσωπη οθόνη . Και να ζωντανέψουν την παρέα . Τα συναισθήματα . Τις μνήμες . Το χτες και το σήμερα . Σε ένα εικονικό μπαράκι . Το αλκοόλ να υπάρχει . Και η μουσική . Όλα τα άλλα γίνονται . Το κομματάκι κάτι σαν μια άτυπη έναρξη προγράμματος , όπως τότε που το μαγαζί δειλά-δειλά άρχισε να γεμίζει με παρέες , ζευγαράκια , μοναχικές ψυχές.