Εις το επανιδείν .

Το πλήρωμα του χρόνου πάντα έρχεται .Δεν προειδοποιεί ποτέ απλά εκκολάπτεται στα σοκάκια του μυαλού και σε ανύποπτο χρόνο ηχεί τόσο εκκωφαντικά σαν το πρώτο κουδούνισμα σε σχολείο. Ο χρόνος που όλα τα συμμαζεύει τα στριμώχνει σε μια στοίβα κι εκεί γίνεται η διαλογή των σκέψεων. Νιώθεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις μια γενναία παύση .  Δεν είναι ότι δεν πέρασες καλά,
είναι  που δεν έχεις κάτι πια να πεις, ίσως να σου χρειάζεσαι μια ανασύνταξη,  ίσως για να ξοδέψεις δημιουργικότερα τον ανούσιο χρόνο που σου ροκάνισε αυτό το πράγμα. Δεν έχεις να σκεφτείς κάτι άλλο κι αυτές οι λέξεις είναι αρκετές . Μόνο μια τελευταία σφοδρή επιθυμία γεμίζει πια τα σωθικά. Τόνοι υγείας να πλημμυρίσουν κάθε σοκάκι,  μυριάδες χαμόγελα να ανθίζουν σε κάθε αυγή και δειλινό .Ίσως κάπου εκεί κοντά στην Άνοιξη , εκεί που όλα θα γίνουν ξανά ένα τεράστιο χαμόγελο.  Εις το επανιδείν ...