Δωμάτιο Γέλιου .

Η σκόνη από τις θυμωμένες εξατμίσεις, εισχωρούσε στα πνευμόνια . Στριγκλιές από γκάζια σε υπερδιέγερση , σφυροκοπούσαν τους διογκωμένους κροτάφους . Διέσχισα τον κεντρικό δρόμο ,
αφήνοντας πίσω παγωμένες φάτσες και αγχωμένα βλέμματα . 

Το απόμερο σημείο του ματιού μου, χάιδεψε εκείνη . Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα . Όχι τώρα. Το επόμενο δευτερόλεπτο με βρήκε μπροστά από κάτι μισόκλειστα μεταλλικά στόρια . Με δυο γρήγορες ματιές βεβαιώθηκα πως ήμουν ασφαλής . 

Λύγισα τα γόνατα και χώθηκα μέσα . Γλίστρησα στην φαγωμένη σκάλα. 

Ο τύπος απ’ έξω , με ένα νεύμα με άφησε να περάσω. Εκεί μαζευόμασταν. Ήταν το μικρό μας μυστικό . Το δωμάτιο γέλιου. Έτσι το είχαμε ονομάσει. Η αντίσταση ενάντια στην απαγόρευση του αυθορμητισμού.
Εκεί γελούσαμε . 

Εγώ κι εκείνη .

 Γελούσαμε δυνατά .
Δίχως ίχνος ντροπής .
Και τα γέλια μας, λίγωναν τα σωθικά .