Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Σήμερα απέκτησα έναν καλό φίλο .

Ακόμη ένα κοπιαρισμένο πρωινό με τη θάλασσα να ανοίγεται στα δεξιά . Η παντελής έλλειψη καφέ στο γυάλινο βάζο ,πέφτει σαν βαρίδι στα νυσταγμένα βλέφαρα .Ο διαπεραστικός ήχος του γαβγίσματος από τον συμπαθητικό σκύλο του απέναντι σπιτιού , είναι ίσως η μοναδική τονωτική ένεση . Τα κάγκελα στέκουν στο ύψος τους για ακόμη μια μέρα . Τα αγκαλιάζω με όλο το μήκος της παλάμης , δεχόμενος τις καυτές ακτίνες του ήλιου που είχαν εγκλωβιστεί μέσα τους , από το πρώτο κιόλας, φως της αυγής.
Οι απαλές νότες ξεπηδούν νωχελικά από τα επιτραπέζια ηχεία , δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα εξουθενωτικής ηρεμίας . Το ημερολόγιο δείχνει 11 Ιούλη , μα φαντάζει σαν χτες ακόμη η μέρα που σήμανε την έναρξη των θερινών διακοπών . Η συστοιχία των δέντρων βολτάρει με ακρίβεια εκατοστού σε όλο το μήκος του δρόμου , μια ανάσα από την κυματισμένη θάλασσα , προσφέροντας απλόχερα τη θεραπευτική σκιά στους πρωινούς περιπατητές . Ο καπνός από το τσιγάρο έκατσε σαν στιγμιαία ομίχλη μπρος στα μάτια μου θολώνοντας για λίγο το οπτικό μου πεδίο . Ο ήχος από το χτύπημα των τροχών πάνω στο μουδιασμένο κράσπεδο , εισχώρησε με δύναμη αγγίζοντας ελάχιστα τα όρια της ευσταχιανής σάλπιγγας . Η προσπάθεια συνεχίστηκε για κάμποσες φορές ακόμη και η τελευταία τον βρήκε σωριασμένο στα φαγωμένα πλακάκια , με το κεφάλι του να απέχει από τη βάση του δέντρου , όσο το πάχος ενός δείκτη . Έφερα το χέρι στο στόμα και τα πόδια σε θέση ημιανάπαυσης . Το αμαξίδιο πλεύρισε στο πεζοδρόμιο με τη μία ρόδα να στροβιλίζεται ακόμη . Φόρεσα ό,τι βρέθηκε στο πέρασμά μου και κατέβηκα τις σκάλες γρηγορότερα από όσο διαρκεί μια εισπνοή-εκπνοή. Τα χέρια μας ενώθηκαν και με ένα αποφασιστικό λύγισμα των ποδιών , συγχρονίσαμε τις κινήσεις μας , σα μια άτυπη επίδειξη ενόργανης γυμναστικής . Αναπαύτηκε στο δερμάτινο κάθισμα του αναπηρικού αμαξίδιου σκουπίζοντας το λερωμένο παντελόνι , με δυο-τρεις νευρικές κινήσεις των χεριών . Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα , μονάχα μερικές ματιές που θα έλεγες πως έγραφαν σελίδες ολόκληρες για την ομορφιά της ζωής . Την μοναδικότητα των καθημερινών απλών στιγμών . θαμμένες κάτω από τόνους φτηνιάρικης απαισιοδοξίας . Η μουσική από το διπλανό δωμάτιο γέμισε με νότες τον καθρέφτη , δημιουργώντας μια δυσλειτουργία στη διαδικασία του ξυρίσματος . Οι λεπτές και μαλακές τρίχες της οδοντόβουρτσας έκαναν ράλι πάνω στο σμάλτο , ενώ η καυτή γεύση της κρέμας δρόσισε την ανάσα . Τα αργά βήματα σημάδευαν απαλά τα πλακάκια της προκυμαίας . Σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανό και έκλεισα τα μάτια . Το ανεπαίσθητο ακούμπισμα στον αριστερό μηρό με έκανε να διαλύσω τη στιγμή ηρεμίας . Έστρεψα το βλέμμα . Ήταν εκείνος . Χωρίς να βγάλει μιλιά έπιασε τις ρόδες και κύλησε προς τα μπρος . Τον ακολούθησα αργά μέχρι που σταθήκαμε εκεί που η προκυμαία συναντούσε τη θάλασσα . Σταθήκαμε εκεί ακίνητοι και αμίλητοι . Σηκώσαμε τα κεφάλια μας προς τον ουρανό . - Σήμερα απέκτησα έναν καλό φίλο , εσένα , του αποκρίθηκα με ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης να περιλούζει τα σωθικά μου . - Σήμερα απέκτησες έναν καλό φίλο , τον εαυτό σου . Τα λόγια του με χτύπησαν με δύναμη , ακινητοποιώντας κάθε κύτταρο του κορμιού μου . Μείναμε εκεί , με τα κεφάλια ψηλά να μετράμε τ’ αστέρια . Και για κάθε αστέρι απαριθμούσαμε και μια στιγμή αγνής ευτυχίας ,που είχαμε χάσει μέσα στην περιδίνηση των στυγνών εγωισμών μας .

Δεν υπάρχουν σχόλια: