Η ιστορία μιας κλεμμένης καρδιάς.

Ξερνάω το γλυκό πονοκέφαλο , απόρροια της χθεσινοβραδινής αλκοολικής νύχτας.  Ο νεροχύτης υποδέχεται,  ξεδιάντροπα ημίγυμνα γυναικεία κορμιά , στήθη παραφουσκωμένα με σιλικόνη , εσώρουχα που αδυνατούσαν να ανεχτούν τη σκλαβιά της στενής φούστας.

Σκουπίζω και το τελευταίο ψήγμα δηλητηριασμένου συναισθήματος που είχε γαντζωθεί στο κάτω χείλος, τώρα είμαι καθαρός. Οι κατάλευκες μαλακές τρίχες της οδοντόβουρτσας , σαρώνουν τα μπροστινά δόντια εισχωρώντας στα τοιχώματα , παρασύροντας στο διάβα τους πρόστυχες λέξεις που ειπώθηκαν , δίχως ίχνος αναστολής .

Ψεύτικα λόγια που θυσιάστηκαν στο βωμό μιας ενδεχόμενης εφήμερης ηδονικής ξεπέτας. Συναισθήματα που κουρελιάστηκαν κάτω από το βάρος της στιγμιαίας απόλαυσης . Τσαλακωμένα πρέπει μιας ξέφρενης βραδιάς , που κατακερμάτισαν τα ανίσχυρα θέλω. Γυναικεία πρόσωπα , καμουφλαρισμένα με μπόλικα κιλά πούδρας , να χορεύουν γύρω από αντρικά κουφάρια , γιορτάζοντας ακόμη μια πεντακάθαρη νίκη.

Γυναικείος εγωισμός – Αντρική αξιοπρέπεια , σκορ, καλώς τα παιδιά , 3-0. Η καθαρή ήττα ενός ματς που εκ των προτέρων έμοιαζε  με το απόλυτο ντέρμπι και εξελίχθηκε σε ανδρική πανωλεθρία . Λάθος σύνθεση ή κακή τακτική μέσα στον αγώνα? Μπορεί και τα δυο , ίσως και τίποτα από αυτά. Πιθανόν  μια τόσο ευρεία σε έκταση ήττα, να  οφείλεται στην αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα και τα καλύτερα όπλα στα χέρια του αντιπάλου.

‘ Το άκρον άωτον της ηλιθιότητας , είναι να πιστεύεις ότι κάνοντας τα ίδια πράγματα , υπάρχει περίπτωση να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα’ , είχε πει κάποτε ο Αινστάιν. Δεν συμμερίζομαι απόλυτα το απόφθεγμα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θαρρώ πως έχει δίκιο.

Μένω για λίγο να κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Τα σημάδια της ήττας  χαραγμένα στο πρόσωπό μου, πληγές σε όλο το πρόσωπο , μάτια που ξερνάνε κόκκινο , χείλη τσαλακωμένα από τις επαίσχυντες λέξεις που εκστομίστηκαν. Και μια εμφανή σχισμή στην αριστερή πλευρά του στήθους, ακριβώς κάτω από την καρδιά.

Φέρνω το δάκτυλο κοντά στο άνοιγμα και αγγίζω την πληγή , φαίνεται να μην έχει πάνω από 5- 6 ώρες που έχει σχηματιστεί. Πιέζω τη σχισμένη σάρκα και βυθίζω μερικά δάκτυλα , αναζητώντας την καρδιά. Βρίσκομαι αντιμέτωπος μονάχα με κόκκαλα και αρτηρίες , βάζω το χέρι πιο βαθιά συνεχίζοντας την αναζήτηση.

Μάταια … Οι άκρες των δακτύλων έφτασαν να αγγίξουν τον οισοφάγο , λίγο ακόμη και θα μπορούσα να τα δω να ξεπηδάνε από το στόμα . Η αναζήτηση της καρδιάς απέβη άκαρπη. Ομολογώ πως ταράχτηκα προς στιγμήν , η μυστηριώδης εξαφάνιση της καρδιάς μου με είχε προβληματίσει , ώστε άρχισα να την αναζητώ σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Σκέφτηκα ότι κάπου θα είχε παραπέσει μέσα στο χτεσινό μεθύσι , ίσως είχα σκοντάψει και από το τράνταγμα κύλησε κάτω από το κρεβάτι.

Ακούμπησα τα γόνατα στο ημίζεστο πάτωμα και η ματιά μου σάρωσε όλο το χώρο , βρίσκοντας τον απέναντι τοίχο , δίπλα από κάτι κουτάκια μισοπιωμένες μπύρες. Δεν το έβαλα κάτω , το επόμενο σημείο αναζήτησης ήταν το ψυγείο , προφανώς μετά από τέτοια κατανάλωση αλκοόλ , χρειάστηκε να κατεβάσω μερικά λίτρα παγωμένου νερού. Και κάπου εκεί, πάνω σε ένα αναπόφευκτο κενό μνήμης την άφησα να κρυώσει , ανακουφίζοντας την από τον χτεσινοβραδινό ορυμαγδό συναισθημάτων.

Τα πλαστικά τοιχώματα της πόρτας κόλλησαν στο κυρίως σώμα του ψυγείου , έπρεπε να αναζητήσω το επόμενο πιθανό σημείο.

Ο ήχος του τηλεφώνου έκανε τον πονοκέφαλο που με τα ταλαιπωρούσε εντονότερο , προκαλώντας μου τάσεις ναυτίας. Και τώρα έπρεπε να ανακαλύψω που ακριβώς είχε κρυφτεί η αναθεματισμένη συσκευή. Ακολούθησα τον διαπεραστικό ήχο που προέρχονταν κάπου κάτω από τα ανακατεμένα σεντόνια.

Έγειρα το κορμί μου σε γωνία 90 μοιρών και ψαχούλεψα το ιδρωμένο ύφασμα. Ο πόνος από το ανοιγμένο ,στο σημείο της καρδιάς ,στήθος γίνονταν ανυπόφορος. Η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής , ιδιαίτερα γνώριμη, αλλά λίγο με ενδιέφερε αυτή τη στιγμή, έπρεπε πάση θυσία να διαλευκάνω τη μυστηριώδη εξαφάνιση.

Η φωνή από το βάθος τελικά έμελλε να δώσει τη λύση. Ήταν εκείνη η χωρίς συναισθηματισμούς και δακρύβρεχτα μελό ,τύπισσα , τα λόγια της πρόδιδαν μεταστροφή του σκληροτράχηλου χαρακτήρα της.

-           Φεύγοντας χτες , άφησες εδώ την καρδιά σου , η φωνή της πλέον ήταν πιο μαλακή και από το βούτυρο .

Τρομοκρατήθηκα στην ιδέα ότι μια γυναίκα είχε την καρδιά μου στα χέρια της , θα μπορούσε να διαβάσει όλα όσα κρύβει μέσα της. Όλα τα συναισθήματα και τα θέλω μου στα χέρια της , ένιωθα εντελώς ανίσχυρος , απογυμνωμένος, εκτεθιμένος .

Προσπάθησα να ψελλίσω μερικές λέξεις μα εκείνη με διέκοψε σχεδόν αυταρχικά.

-          Την καρδιά σου δεν μπορώ να στην επιστρέψω , μετά την απομάκρυνση από το ταμείο των συναισθημάτων κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Όλο το βράδυ την κρατούσα στα χέρια μου , δεν άντεξα στον πειρασμό και την άνοιξα … και μου είπε πολλά . Όσα δεν κατάφερες να μου πεις εσύ ποτέ με το στόμα. Την τοποθέτησα ακριβώς δίπλα στη δική μου, δεν ήταν δύσκολο , το πρωί ξύπνησα με ένα βαθύ σκίσιμο ακριβώς κάτω από αριστερό στήθος…

Ακριβώς το ίδιο με το δικό μου. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση κάτι τέτοιο, σκέφτηκα. Έκλεισα το τηλέφωνο και στάθηκα ξανά μπροστά στον καθρέφτη. Το σχίσιμο στο μέρος της καρδιάς είχε επουλωθεί ως δια μαγείας. Το άγγιξα για λίγα δευτερόλεπτα με τον δεξιό δείκτη. Πάγωσα … ένοιωθα τους χτύπους εις διπλούν. Σα να είχα δυο καρδιές. Κι ας μην είχα πλέον ούτε καν μία. Μπορούσα να γευτώ τα συναισθήματά της , τις σκέψεις που έκανε κάθε στιγμή. Κι ένοιωθα όμορφα …