... χωρίς τίτλο

Έτρεξα να κρυφτώ, μα με πρόλαβαν μωβ παράλληλοι δρόμοι. Ξέσκισα τη γη με τα νύχια μου και θέλησα να συντρίψω μαρμάρινους βρώμικους θρόνους. Είμαι εδώ τώρα, πρόσεξέ με. Στέκω στο κέντρο της γης, γύρω μου άνθρωποι ξερνάνε όνειρα, φτηνές γυναίκες αναζητούν κάποιους χωμάτινους πρίγκιπες, και οι άντρες διαπερνούν τα σώματά τους, σαν άυλες μορφές που απλώς αποφάσισαν να προσπεράσουν μια αδιάφορη ζωή. Παιδιά χαμογελούν με μάτια που ουρλιάζουν «βοήθεια», κίτρινα σώματα διαλύονται από την υποψία μιας τρυφερής σκέψης Στέκω εδώ στο κέντρο μιας άμορφης μάζας, οι παράλληλοι μωβ δρόμοι, τους διακρίνω, είναι πάντα δίπλα μου, πρέπει να τρέξω. Θυμάμαι χειρότερες μέρες, κάνω άθλιες κατασκευές με ανομολόγητα υλικά, αδέξια κινούμαι με αυτές. Λυγίζω Θεέ μου, κράτα με, εκρήγνυμαι, κράτε με, μέσα από την ψυχή του ανθρώπου, που έχει σάρκα και οστά, και μια αθόρυβη, χιλιοτρυπημένη καρδιά.

 Ευχαριστώ τη Δώρα Μήτρα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου.