Νεράιδες από σιλικόνη.

Αντιμέτωπος με έναν διαολεμένο πονοκέφαλο να σφυροκοπάει τους κροτάφους μου επιχειρώ να κάνω μια σούμα στις υγρές, στρεσαρισμένες σκέψεις που στροβιλίζονται μέσα στις δαιδαλώδεις αυλακώσεις του εγκεφάλου μου. Η διαδρομή από το μυαλό μέχρι την καρδιά που δρομολογήθηκε από τις πρώτες βραδινές ώρες του χτεσινού εικοσιτεραώρου, μοιάζει με τις μαζικές εξόδους του δεκαπενταύγουστου. Η έντονη μυρωδιά γινομένου ροδάκινου αιωρείται ξεδιάντροπα μπρος στα ορθάνοιχτα ρουθούνια μου, θέλοντας να μου θυμίζουν με επιδεικτικό τρόπο εκείνη, ενώ το σκοτείνιασμα πάει ασορτί με το βαθύ μαύρισμα του κορμιού της από το οποίο αναβλύζουν αστείρευτες ποσότητες σεξουαλικότητας. Αν δεν γνώριζα από πρώτο χέρι πως είναι γυναίκα θα στοιχημάτιζα το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού ότι πρόκειται για νεράιδα που βαρέθηκε να αντικρίζει κορμούς δέντρων σε δάση μαγικά και αποφάσισε για μια στιγμή να γευτεί τον έξω κόσμο.Ένας χαρακτήρας έκφυλου ερωτισμού κατ'ευθείαν από κάποιο κόμικ του Milo Manara.
Ο πονοκέφαλος δείχνει να υποχωρεί , η θολούρα παίρνει διαζύγιο από τα μάτια, βλέπω πιο καθαρά πλέον , η νεράιδα του δάσους αποκτά σάρκα και οστά , αφήνομαι στην λυτρωτική θέα του προκλητικού της στήθους που δείχνει να ασφυκτιά μέσα στο στενό κοραλί μπλουζάκι που είχε αγοράσει κάποιο πολυτάραχο απόγευμα στα στενά της παλιάς πόλης. Το προκλητικά λάγνο περπάτημά της πάνω στις θεόρατες πλατφόρμες συγκεντρώνει τα βλέμματα του άμοιρου ανδρικού πληθυσμού , όπως συνέβαινε άλλωστε κάθε φορά που αποφάσιζε να διασχίσει τον πολυσύχναστο δρόμο με τα δεκάδες εμπορικά καταστήματα. Θα’ λεγε κανείς πως αν οι τοίχοι είχανε στόμα θα συμμετείχαν κι αυτοί στον καταιγισμό των χυδαίων σχολίων που την ακολουθούσαν στο πέρασμά της. Ο γλυκός πλέον πονοκέφαλος με εγκατέλειψε οριστικά, το βλέμμα έγινε κρυστάλλινο, πεντακάθαρο, μια γρήγορη διερευνητική ματιά επιβεβαιώνει την απουσία της. Αυτό μπορεί να το εγγυηθεί και το ψαχούλεμα του χεριού στο μισοστρωμένο σεντόνι. Αποστρέφω τη ματιά από το ταβάνι και με μια γρήγορη κίνηση διαφοροποιώ τη θέση του κορμιού μου παίρνοντας μια πιο βολική στάση. Αφήνω τα βλέφαρα να πάρουν καθοδική πορεία και επιτρέπω στον εαυτό μου μια τελευταία σκέψη πριν αφεθώ στην θαλπωρή του κρεβατιού, που έδειχνε έτοιμο να με καταπιεί. Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω… μόνο νεράιδες που μικρές πέσαν στο καζάνι με τον ερωτικό ζωμό και έρχονται απρόσκλητα να στοιχειώσουν τον ξύπνιο μου.Είναι φορές που το μυαλό έχει όρεξη για χαριτωμένα παιχνιδάκια δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι κάποιες γυναίκες έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο αποκλειστικά για σένα . Βαριέμαι να σκεφτώ άλλο. Χτες ξέχασα να ζήσω. Θα το κάνω σήμερα. Ας περιμένουν οι γυναίκες...