It's my life .

Είναι όλοι αυτοί οι άγονοι μήνες που έψαχνα εναγωνίως να βρω τον χαμένο μου εαυτό. Ψαχούλευα στα ντουλάπια της κουζίνας , εκεί που είχες αναγάγει τη μαγειρική σε ποίηση. Τον αναζητούσα στον κάδο του πλυντηρίου που με τόση χάρη έριχνες τα λερωμένα τ’άπλυτα , σπάζοντας περίτεχνα τη λεπτή μέση σου. Υπήρχαν μέρες που ψηλάφιζα τον καναπέ με την ελπίδα να τον βρω κάπου εκεί σφηνωμένο ανάμεσα στα μαξιλάρια του. Σκέφτηκα ακόμη να ξεβιδώσω το σιφόνι του νιπτήρα μήπως και είχε μπερδευτεί στις τούφες από τα μεταξένια σου μαλλιά γαρνιρισμένα με εκείνες τις μάσκες που τα έκαναν να αστράφτουν. Τα βράδια λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι περικυκλώσει το υπνοδωμάτιο έχωνα την παλάμη κάτω από τα σεντόνια , εκεί που ακουμπούσε το πιο σέξι κορμί που γέννησε αυτός ο πλανήτης.
Κι όταν δε με έπαιρνε ο ύπνος έβγαινα στο μπαλκόνι και ρωτούσα τα αστέρια που λάτρευες να κοιτάς, μην και σε είχαν πάρει μακριά. Έψαξα και έψαξα και ξαναέψαξα παντού αλλά μάταια. Ώσπου κουράστηκα πια να ψάχνω. Κλείστηκα στον εαυτό μου και σκέφτηκα. Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα μερόνυχτα ολόκληρα . Πόνεσα και έκλαψα. Και έκλαψα και ξαναέκλαψα . Μέχρι που το δάκρυ στέρεψε . Και οι μέρες περνούσαν και οι βδομάδες άφηναν πίσω τους ένα πυκνό σύννεφο σκόνης. Και οι βδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες στη σούμα κόντεψαν χρόνος. Και ένα πρωί ξύπνησα με το ξεραμένο σάλιο να κάνει παρέα στην άκρη των χειλιών μου. Το σκούπισα και μαζί με αυτό πήρα και το θολούρα που είχε κατασκηνώσει τρακόσιες τόσες μέρες στα μάτια μου. Άπλωσα στην οδοντόβουρτσα την τελευταία δόση που είχε απομείνει στο σωληνάριο της οδοντόκρεμας και βούρτσισα με δύναμη τα τρεμάμενα δόντια σαρώνοντας κάθε ίχνος βρωμιάς , απομεινάρια μερικών εκατοντάδων ντελίβερι από την πιτσαρία της γειτονιάς. Σίγουρος πλέον και με κύματα αυτοπεποίθησης να αναβλύζουν από μέσα μου, χούφτωσα το ακουστικό και σχημάτισα τον αριθμό της στο λευκό καντράν του τηλεφώνου. Δε σκέφτηκα καν να χαραμίσω έστω και ελάχιστες μονάδες από την κάρτα του κινητού. Με μάτια που πετούσαν σπίθες και την καρδιά να χτυπά σε απόλυτα φυσιολογικούς ρυθμούς , περίμενα τι στιγμή που το συνεχόμενο τουτ από την άλλη άκρη θα έδινε τη θέση του στη φωνή της. Όλο αυτό το διάστημα αναμονής μία σκέψη περνούσε από το μυαλό μου . Επιτέλους οι αγωνιώδεις προσπάθειες αναζήτησης του εαυτού μου έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ω Θεέ μου , σ’ ευχαριστώ. Επιτέλους ξαναβρήκα τον χαμένο μου εαυτό και δεν είχα κανένα σκοπό να τον ξαναχάσω. Δε θα το έκανα ούτε για μια τελευταία βραδιά μαζί της , όσο μεγάλο κι αν ήταν το δέλεαρ. Δε θα ξαναεπέτρεπα σε κείνον να ξαναγίνει βορά στα νύχια ενός θηλυκού αρπακτικού. Δε θα άλλαζα πλέον τίποτα πάνω μου για χάρη της . Αρκετά της παραχώρησα τόσο καιρό. Με αλλoτρίωσε και το κακό είναι πως έγινε εν γνώση μου. Το τοοοουτ άρχισε να γίνεται παρατεταμένο αλλά τώρα δε θα έκανα πίσω. Η ματιά μου καρφώθηκε στο γεμάτο δαχτυλιές χοντρό γυαλί της τηλεόρασης . Η αλήθεια ανοίγονταν διάπλατα μπροστά μου. Σαν ένας καλός οιωνός που μου φώναζε , σχεδόν ούρλιαζε στ’αυτιά μου . Μην κάνεις πίσω τώρα. Μείνε όπως είσαι , μην αλλάζεις. Μην ξαναπουλήσεις τη ζωή σου στο διάβολο για μια ψεύτικη δόση ευτυχίας. Είχα αποκτήσει τόση δύναμη ψυχής και σε αυτό συντέλεσε και εκείνος , να εξαπολύει κορώνες από τη σκηνή προς το εκστασιασμένο κοινό. Η φωνή από την αντίπερα όχθη πιο μαλακιά , πιο γλυκιά λες και ήθελε να απολογηθεί για όλα τα δεινά που μου προκάλεσε. Όμως πια είχα πάρει την απόφαση μου. Το διατράνωνε και ο Cesar στο τελευταίο και επιβλητικό ρεφρέν. Μετά το τελευταίο παρακαλώ που ξεπήδησε από τα φουσκωμένα χείλη της ήταν η σειρά μου. -Δε θέλω πια να αλλάξω , μη μου το ζητήσεις καν. Μη μου ζητήσεις να γίνω άλλος από αυτό που είμαι . Αν δε μπορείς να με δεχτείς έτσι όπως είμαι μην κάνεις τον κόπο ούτε καν να προσπαθήσεις να με μεταμορφώσεις. Δεν έχω φιλοδοξίες , δε θέλω να γίνω μεγάλος και τρανός. Λατρεύω την ταπεινότητά μου. Το κατάλαβες? Και στην τελική... It’s My Life .