Θέλει μαγκιά .

Αφήνομαι στην εμβριθή αύρα της θάλασσας κυκλώνοντας το καλαμάκι με ομόκεντρες δίνες . Το βλέμμα επιδίδεται σε ακραία παιχνίδια κρεμασμένο στην απόληξη του διακριτικού κραγιόν , επιχειρώντας μια ελεύθερη πτώση στο εκτεθειμένο λείο δέρμα , όσο δεν κατάφερε να κουκουλωθεί κάτω από την αεράτη φούστα της. Η ανάσα εξοβελίζεται στον ιδρώτα ,που χαιδεύει ξετσίπωτα τα εσωτερικά τοιχώματα των στηθιών της. Άσε με να σου αποδείξω ότι θα ξανάκανα το ίδιο λάθος . Διακοπή ...
Οι ηλιοκαμένες γυναικείες γάμπες που εμφανίστηκαν από το πουθενά αποδιοργάνωσαν για λίγο τη σκέψη. - Πως σε λένε ; - Κατερίνα , εσένα ; - Χμ , μέχρι πριν κάποια δευτερόλεπτα θα μπορούσα να σου απαντήσω . - Ξέρω , ξέχασες το όνομά σου με το που με είδες... Ανόητες αντρικές ατάκες βγαλμένες από το ευαγγέλιο καμακιού περασμένων δεκαετιών. Το μεθυστικό άρωμα της σερβιτόρας διέκοψε την ιεροτελεστία του φλερτ , ακουμπώντας την παγωμένη μπύρα προς τη μεριά της. Γέμισε το ποτήρι, περισσότερο με αφρό παρά με αλκοόλ. Το άσπρο που άφησε η πρώτη γουλιά περιμετρικά των χειλιών της ήταν αστείο μα και χαριτωμένο . Σήκωσε το δεξί της χέρι και ο αφρός χάθηκε μέσα στην παλάμη της. Της πρόσφερα χαρτομάντιλο , μου ανταπέδωσε ανοιγόκλειμμα του ματιού . - Δε μου απάντησες , πως σε λένε ; Μείναμε να κοιταζόμαστε στα μάτια για κάποια δευτερόλεπτα . Τι σημασία έχει αν λέγομαι Γιώργος , Κώστας , Δημήτρης , Λάμπρος... Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις ότι η Ζωή είναι ωραία . Όπως και η Κατερίνα , η Μαρία , η Εύη , η Χρύσα, η Έλλη ... Σημασία δεν έχει ο προορισμός , αλλά το ταξίδι.. Και αυτό το ταξίδι δεν είναι για τους αδύναμους. Είναι για κείνους που κλείνουν αυτιά και μάτια και ακούνε μονάχα τους ήχους από τα έγκατα της ψυχής . Γιατί αυτό το ταξίδι θέλει μαγκιά ...