Δεύτερη μέρα . Και ο ήχος της σιωπής σκίζει σε φέτες το άσπρο χρώμα των τοίχων. Το κόκκινο τείνει να κυριαρχήσει στο χώρο και να διώξει βίαια το λευκό. Όπως ο υδράργυρος σπριντάρει άγρια και σκαρφαλώνει σε νούμερα ανησυχητικά.
Δυο μέρες πλήρους απραξίας που ισοδυναμούν με άπειρες ώρες αγχωτικών σκέψεων να ταλανίζουν τον ήδη κουρασμένο εγκέφαλο. Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι παίζουν μπάλα στο δικό μου τερέν .
Και με σφυροκοπούν σαν τον γκολκίπερ που απόμεινε να σώσει την αξιοπρέπεια της ομάδας. Δυο μέρες και ούτε μια τζούρα αγαλλίασης από εκείνες που προσφέρει μια αναπάντεχη βόλτα στο πλακόστρωτο του λιμανιού , εκεί που οι πατημασιές της έμειναν ανεξίτηλες κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια , έτοιμο να φορέσει τις καινούριες , μέχρι την επόμενη μεγάλη φυγή. Ούτε μια δόση από γαλάζιο , που βρίσκεται σε αφθονία να καρτεράει την επόμενη στάση . Δυο μέρες δίχως το εξαίσιο άρωμα του καλοψημένου καφέ που τυλίγει σαν άνεμος τις άκρες του λιμανιού , αφήνοντας το χρόνο να δουλέψει υπέρ του , προσελκύοντας επίδοξους πελάτες. Είναι αστείο τι μπορείς να σκεφτείς τόσες ώρες ξαπλωμένος . Όταν όμως οι χρωματιστές στιγμές αποχωρήσουν , τη θέση τους καταλαμβάνουν άλλες , λιγότερο αστείες. Σκέφτεσαι εκείνους που από ανάγκη και ίσως κάτι χειρότερο , ξοδεύουν όλο τους το χρόνο με μόνη συντροφιά το φιλόξενο στρώμα . Κι ο φάρος βρίσκεται μόνο ως ανάμνηση μέσα στο μυαλό τους , Το πολύ-πολύ να γεμίσει την απρόσωπη οθόνη προσφέροντας μια δόση εφήμερης ευτυχίας. Μα ποτέ δε θα'ναι ζωντανός . Είναι αστείο τι μπορείς να σκεφτείς... Και όμορφο ... Μια στιγμή μες στην αιωνιότητα .Η ανατολή που έχεις ξεχάσει .Το απρόσμενο τηλεφώνημα και η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής που ξέχασες ότι υπάρχει .Το ελαφρύ κυματάκι που σκάει λίγο κάτω από τα γόνατα .Ένα από εκείνα τα υπερ-χαμόγελά της που σε κάνουν να σαστίζεις , λες και έχει καταπιεί δεκάδες ουράνια τόξα.Ο ήλιος που αποχαιρετάει τη μέρα ... Κι όταν ξαναντικρύσεις τη μπανανόφλουδα στη μέση του δρόμου μη σκεφτείς: '' Φτου γαμώτο , πάλι θα πέσω ''... Δες τις μικρές χαρές. Θα σε λυτρώσουν ...
Και με σφυροκοπούν σαν τον γκολκίπερ που απόμεινε να σώσει την αξιοπρέπεια της ομάδας. Δυο μέρες και ούτε μια τζούρα αγαλλίασης από εκείνες που προσφέρει μια αναπάντεχη βόλτα στο πλακόστρωτο του λιμανιού , εκεί που οι πατημασιές της έμειναν ανεξίτηλες κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια , έτοιμο να φορέσει τις καινούριες , μέχρι την επόμενη μεγάλη φυγή. Ούτε μια δόση από γαλάζιο , που βρίσκεται σε αφθονία να καρτεράει την επόμενη στάση . Δυο μέρες δίχως το εξαίσιο άρωμα του καλοψημένου καφέ που τυλίγει σαν άνεμος τις άκρες του λιμανιού , αφήνοντας το χρόνο να δουλέψει υπέρ του , προσελκύοντας επίδοξους πελάτες. Είναι αστείο τι μπορείς να σκεφτείς τόσες ώρες ξαπλωμένος . Όταν όμως οι χρωματιστές στιγμές αποχωρήσουν , τη θέση τους καταλαμβάνουν άλλες , λιγότερο αστείες. Σκέφτεσαι εκείνους που από ανάγκη και ίσως κάτι χειρότερο , ξοδεύουν όλο τους το χρόνο με μόνη συντροφιά το φιλόξενο στρώμα . Κι ο φάρος βρίσκεται μόνο ως ανάμνηση μέσα στο μυαλό τους , Το πολύ-πολύ να γεμίσει την απρόσωπη οθόνη προσφέροντας μια δόση εφήμερης ευτυχίας. Μα ποτέ δε θα'ναι ζωντανός . Είναι αστείο τι μπορείς να σκεφτείς... Και όμορφο ... Μια στιγμή μες στην αιωνιότητα .Η ανατολή που έχεις ξεχάσει .Το απρόσμενο τηλεφώνημα και η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής που ξέχασες ότι υπάρχει .Το ελαφρύ κυματάκι που σκάει λίγο κάτω από τα γόνατα .Ένα από εκείνα τα υπερ-χαμόγελά της που σε κάνουν να σαστίζεις , λες και έχει καταπιεί δεκάδες ουράνια τόξα.Ο ήλιος που αποχαιρετάει τη μέρα ... Κι όταν ξαναντικρύσεις τη μπανανόφλουδα στη μέση του δρόμου μη σκεφτείς: '' Φτου γαμώτο , πάλι θα πέσω ''... Δες τις μικρές χαρές. Θα σε λυτρώσουν ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου