Η αγωνιώδης αναζήτηση των άνω άκρων.

Άνοιξα τα χέρια και σε αναζήτησα , έψαξα δίπλα μου εκεί που σε είχα δει στο τελευταίο στριφογύρισμα του λεπτοδείκτη. Λίγο δεξιά , ελάχιστα αριστερά , μια μεζούρα βλέμματος στο διπλανό παγκάκι , ναι εκείνο είναι που καθόμαστε και πλέκαμε τα όνειρά μας με τις ηλιαχτίδες για βελόνες.
 Είσαι εδώ ;
Άγγιξε την παγωμένη μου παλάμη , δες πόσο ρυτιδιασμένες είναι οι ενδόμυχες σκέψεις μου . Τα χέρια σου έχουν μακρύνει τόσο. Με προσπέρασες και δεν το πρόσεξες. Να, τα βλέπω να ψηλαφίζουν τους αρμούς και να καταχτυπιούνται στις σκαμμένες από την αρμύρα , πέτρες του Φιρκά . Εδώ είμαι... Δίπλα σου...
Μην ξοδεύεσαι σε ανέφικτους πόθους που χαρακώνουν την καρδιά σου . Συρίκνωσε το καταστροφικό και αδηφάγο σου Εγώ. Άσε τα κορμιά μας να γίνουν ένας σάρκινος διαβήτης και με τα χέρια να χαράξουμε έναν κύκλο. Τον κύκλο που θα κλείσει μέσα του τις ανίερες μοναξιές μας και θα τις μεταμορφώσει σε ελπίδα .
 Ελπίδα για το αύριο που θα ανατείλει πιο αισιόδοξο με σένα δίπλα μου. Αγγίζω το χέρι σου. Το παγιδεύω μέσα στη δική μου παλάμη .Πλέον μπορώ να σε νιώσω . Πλέον μπορείς να με νιώσεις . Ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου . Απλώνονται πάνω απ΄την πόλη ...