Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Καρτερώντας των πλοίων την επιστροφή .

Έμεινε να κοιτάει τη θάλασσα με ένα βλέμμα που θα λεγες πως έβλεπε μπροστά του όλες εκείνες τις στιγμές που ξόδεψε μαζί της. Και οι αρμονικοι κυματισμοί να πάνε κόντρα στην αναρχία που επικρατούσε μέσα στο κεφάλι του. Σήκωσε για λίγο το δάχτυλο και άγγιξε την πρύμνη του καραβιού που κουβαλούσε όλα τα όνειρα που έκανε και τώρα δραπέτευαν μαζί της.Της έριξε ένα από κείνα τα ξεχιλίζοντα γοητεία βλέμματα, γαρνιρισμένα με το όψιμο πάθος της πρώτης γνωριμίας.
Κι εκείνη να στέκει αγέρωχα ερωτεύσιμη, ξερνώντας το κόκκινο των χειλιών της., χρωματίζοντας κάθε υπαρκτό παρελθοντικό της πόθο . Ο ήχος των μηχανών δήλωνε κι επίσημα το τέλος .Πιο ξεκάθαρα δε θα μπορούσε να το κάνει. Ο κατακερματισμός της κορδέλας του τερματισμού μιας πολλά υποσχόμενης σχέσης με τρόπο σχεδόν βίαιο . Το ακουμπισμένο κορμί της στο κατάστρωμα μαρτυρούσε την πλήρη αδυναμία της για οποιαδήποτε σκέψη .Έστεκε εκεί αδύναμη και βουβή .Κι αν κάτι μαρτυρούσε πως ανέπνεε ακόμα, ήταν το χρυσαφένιο της μαλλί που ταξίδευε παρέα με τον άνεμο. Γιατί ήτανε αέρας .Κι όσο ο άνεμος δυνάμωνε., τόσο εκείνος ένιωθε μόνος, κενός. Με μια οδυνηρή απελπισία να του κάνει το τραπέζι. Και τον κερνούσε γλυκόπιωτα φιλία,αμέτρητα με γεύση μεθυστικού κόκκινου κρασιού .Κι όσο μεθούσε όλα πήραν ένα χρώμα γκρίζο, μουντό κι έμεινε το μπλε της θάλασσας να τους ψυθιρίζει λόγια ανείπωτα ,λόγια λυτρωτικά. Την έψαξε για μια τελευταία φορά. Μάταια .Έγυρε το κεφάλι και μεμιάς όλες οι στιγμές έγιναν σταγόνες που έσκαγαν στις αυλακιές του πλακώστρωτου ,πηγαίνοντας να ανταμώσουν το μπλε της θάλασσας. Έστρεψε το δάκτυλο προς τα κει που το νερό κι ο ουρανός γινόταν ταίρι. Κι έμεινε να κοιτάζει τη θάλασσα που γεννούσε από το βυθό της έρωτες, υποσχέσεις ,καρτερώντας των πλοίων την επιστροφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: