Μια λέξη .

Άφησε το μολύβι δίπλα από την κούπα με τον ζεσταμένο καφέ , αδυνατώντας να αποτυπώσει οποιαδήποτε σκέψη στο χαρτί . Κοίταξε για λίγο το τεράστιο φεγγάρι που πάσχιζε να βρει μια χαραμάδα και να χωθεί ανάμεσα στα θυμωμένα σύννεφα. Έφερε το χέρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού και το πίεσε προς τα κάτω , λες και ήθελε να αδειάσει όλες τις άσχημες σκέψεις που τον ταλαιπωρούσαν. Το τηλέφωνο εκεί δίπλα έστεκε προκλητικά αμίλητο , σαν τον ίδιο ώρες τώρα.
Με την άκρη των δακτύλων άγγιξε την καλοξυσμένη μύτη του μολυβιού , σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γράψει έστω και μια λέξη . Η ματαιότητα των στιγμών ήταν η μόνη σιγουριά που τον διακατείχε. Με μια νευρική κίνηση έκλεισε το χαρτί μέσα στην παλάμη και το εκσφενδόνισε έτσι τσαλακωμένο προς τον απέναντι τοίχο. Διέσχισε τον διάδρομο και όσα , λίγα δευτερόλεπτα διήρκησε η διαδρομή , ξεσκόνισε τις σκέψεις του. Τις ανακάτεψε και τις τοποθέτησε στις αυλακιές του εγκεφάλου του με τέτοιον τρόπο που πλέον αποκτούσαν ξεκάθαρο νόημα. Το ακουστικό κόλλησε σα χταπόδι στο αυτί , ενώ τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν μαζί με τον ενοχλητικό ήχο της αναμονής , από την άλλη άκρη της γραμμής , του υπενθύμιζαν το εγωιστικό φέρσιμο πριν μερικές βραδιές. Ανοησίες , ένα μάτσο εγωιστικές ανοησίες , ικανές να γκρεμίσουν ότι καλό μπορούσε να χτιστεί σε βάθος χρόνου. Η φωνή της διέλυσε τις όποιες σκέψεις του . Πήρε σχεδόν μισή ανάσα , όση χρειαζόταν για να εκστομίσει μια λέξη. Ήταν βέβαιο ότι δεν είχε διάθεση για πολλές κουβέντες. – Συγγνώμη .. . Έτσι απλά . Χωρίς περιστροφές. Δεν περίμενε καν να ακούσει την απάντηση . Του αρκούσε που ένιωθε απελευθερωμένος . Έσκυψε και πήρε στα χέρια του το τσαλακωμένο χαρτί . Με αργές και ευγενικές κινήσεις το άπλωσε πάνω στο τραπέζι . Κατέβασε μια γουλιά καφέ. Η μύτη του μολυβιού χόρευε πάνω στο χαρτί , οι λέξεις έβγαιναν με απεριόριστη ευκολία. Συγγνώμη . Μια λέξη είναι διάολε. Τόσο απλή , μα τόσο λυτρωτική…