Κι αν χαθείς ;

O χρόνος ... ήταν σαν χτες, τότε που ξέσκιζε μυριάδες αναμνήσεις με το μαχαίρι της αναπόφευκτης αποχώρησης . Ο χρόνος που λειτούργησε ως εκδορέας συναισθημάτων , με την κοφτερή λεπίδα , τεμάχιζε σε λεπτά φιλέτα, στιγμές , γέλια που αντηχούσαν στο υπερπέραν . Και κύλησε αργά και σαδιστικά , θάβοντας χαμόγελα και λέξεις .
Και ύστερα κόλλησε στις αυλακιές του εγκεφάλου , τον έκανε να πάρει τις στροφές ανάποδες και επικίνδυνες. Χαοτικές μελωδίες αντηχούσαν σε κάθε δύση της σκέψης. Έφυγε και πίσω της σκορπίστηκαν τα συντρίμμια μιας αληθινής φιλίας. Γιατί το έβλεπε στα μάτια της. Μπορούσε να το γευτεί με μια ματιά . Τόσο κολασμένα αληθινό , η αγνότητα στο έπακρο . Κι ο χρόνος παιχνίδισε για λίγο μέσα στην αιωνιότητα , γύρισε την κλεψύδρα και η απαλή άμμος άρχισε να κυλλά προς τα πίσω. Κάθε κόκκος και ένα βήμα πιο κοντά . Η επιστροφή. Τα λυτρωτικά συναισθήματα ξαναζωντάνεψαν. Έγιναν αεράκι μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Τα χαμόγελα ξανάσμιξαν. Φώτισαν σαν το πρώτο φως της αυγής. Και τα συναισθήματα μύρισαν πάλι , μυρωδιές που δεν υπήρχαν μέχρι τότε. Και γέλασαν , σούφρωσαν κάποιες στιγμές τα πρόσωπά τους . Μόνο που πλέον ήταν ήδη πιο γεμάτοι . Γεμάτοι παρελθόν που χαρακώνει τις ψυχές . Με βλέμματα πιο κουρασμένα , μα πιο σοφά . Κι όσο κι αν ο χρόνος τους είχε αλλάξει , όσο κι αν ύψωνε αναχώματα ανάμεσά τους , όσο κι αν δοκίμαζε τις αντοχές τους , εκείνοι ζωγράφιζαν όνειρα στον ουρανό . Ένιωθαν την ψυχή τους να ξεχυλίζει συναίσθημα που μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να αισθανθούν. Κι ο χρόνος συνέχιζε το αέναο ταξίδι του. Κι εκείνοι έχτιζαν κάστρα στην άμμο με την ελπίδα ότι το επόμενο κύμα θα αργήσει να περάσει...