Παράξενη εποχή .

Παράξενη … περίεργη εποχή εκείνη που μεγαλώσαμε. Πιάναμε σκόρπιες στιγμές και τις μετατρέπαμε σε όνειρα ατελείωτα. Αναπνέαμε και τα πνευμόνια μας γεμίζανε σκόρπια χαμόγελα που κατακλύζανε την πόλη και κάθε ξημέρωμα τα αποβάλαμε με κάθε ξεφύσημα , στον μισογκρεμισμένο τοίχο , δίπλα στο γνώριμο μπαράκι.
Και κάθε μέρα ο τοίχος αποκτούσε και μερικές δεκάδες χείλη . Παράξενες οι μέρες που αντικρίσαμε τον εαυτό μας και του προσφέραμε μυριάδες υποσχέσεις. Και οι μέρες μεγάλωναν λες και ζούσαμε μια ατέρμονη πορεία προς το καλοκαίρι. Και μεγαλώναμε μαζί κι εμείς, με την ελπίδα πως θα μείνουμε εκεί στον ίδιο τοίχο , να κολλάμε χαμόγελα . Μα οι μέρες σαν σε έναν άτυπο αγώνα δρόμου , μας προσπέρασαν κάνοντας πλιάτσικο στο γέλιο , ξεβράζοντας μας σε μια άλλη , άγνωστη για μας εποχή. Και οι τοίχοι δεν είχαν πάνω τους τίποτα από την λάμψη των χειλιών του χτες . Μόνο μια γκρίζα γλώσσα , στεγνή από σάλιο να μας χλευάζει για τα όνειρα που χάθηκαν . Παράξενη … περίεργη η εποχή που ζούμε…